Ακόμα και τα άγρια σκυλιά

I A N R A N K I N 16 έναν από δαύτους. Χρειαζόμαστε όμως γραφεία και καρέκλες για πέντ’ έξι». «Και υπολογιστές και τηλέφωνα;» «Φέρνουν τα δικά τους. Παρ’ όλα αυτά ζητούν...» Ο Μάξτον έβγαλε μια κόλλα χαρτί από την τσέπη του, την οποία συμβουλεύτηκε επιδεικτικά: «...Eπικουρική υποστήριξη, υποκείμενη αξιολόγησης». «Και αυτό ήρθε από πολύ ψηλά;» «Από τον ίδιο τον αρχηγό». Ο Μάξτον τσαλάκωσε το χαρτί και το πέταξε προς τη μεριά του σκουπιδοτενεκέ. «Θα είναι εδώ σε μια ώρα περίπου». «Να ξεσκονίσω λίγο;» «Γιατί όχι; Έτσι κι αλλιώς δεν θα έχεις πού να κάτσεις». «Χάνω την καρέκλα μου;» «Και το γραφείο σου». Ο Μάξτον εισέπνευσε και εξέπνευσε δυνατά. «Γι’ αυτό, αν τυχόν υπάρχει κάτι στα συρτάρια σου που δεν θα ήθελες να μοιραστείς...» πρόσθεσε και χαμογέλασε σαρδόνια. «Πάω στοίχημα ότι εύχεσαι να είχες μείνει στο κρεβάτι σου, ε;» «Χειρότερα, κύριε – εύχομαι να είχα μείνει στο Νταντί». Η Σιβόν Κλαρκ είχε παρκάρει πάνω σε μια κίτρινη γραμμή στην οδό Σεντ Μπερνάρντς. Ήταν από τους μεγαλύτερους δρόμους της Νέας Πόλης του Εδιμβούργου, γεμάτος με κίονες στις προσόψεις και παράθυρα που ξεκινούσαν από χαμηλά και έφταναν ψηλά ως το ταβάνι. Δύο τοξωτές βεράντες γεωρ­ γιανού ρυθμού, αντίκρυ η μία στην άλλη, και ανάμεσά τους ένας μικρός ιδιωτικός κήπος με δέντρα και παγκάκια. Το Ρέιμπερν Πλέις, με τα πολυκαταστήματα και τα εστιατόριά του, απείχε μόλις δυο λεπτά με τα πόδια, όπως και το Γουότερ οβ Λιθ, το ποτάμι που διασχίζει το Εδιμβούργο. Είχε φέρει τον