Ακόμα και τα άγρια σκυλιά

I A N R A N K I N 14 χρόνια και θα μπορούσε να αποστρατευτεί με ολόκληρη τη σύνταξη και μπόλικη όρεξη για ζωή. Ενώ στεκόταν κάτω από το ντους συλλογίστηκε τις επι­ λογές που είχε. Το μπάνγκαλοου που είχε στο Όξγκανγκς και που αποκαλούσε «σπίτι» θα έπιανε καλά λεφτά, αρκετά για να του επιτρέψουν να εγκατασταθεί κάπου αλλού. Αλλά έπρε­ πε να σκεφτεί και τον πατέρα του – ο Φοξ δεν μπορούσε να μετακομίσει κάπου πολύ μακριά, όχι όσο ο Μιτς ανέπνεε ακόμη. Και, από την άλλη, ήταν κι η Σιβόν. Δεν ήταν εραστές, αλλά περνούσαν περισσότερο χρόνο μαζί. Αν ένας απ’ τους δυο βαριόταν, ήξερε πως μπορούσε να τηλεφωνήσει στον άλλον. Ίσως πήγαιναν να δουν καμιά ταινία ή να φάνε σε κάποιο εστιατόριο, ή μπορεί απλώς να έβλεπαν DVD και να τσιμπούσαν κάτι. Του είχε κάνει δώρο για τα Χριστούγεννα πέντ’ έξι ταινίες και είχαν ήδη δει τις τρεις πριν φτάσει ακό­ μη το τέλος της χρονιάς. Καθώς ντυνόταν τη σκεφτόταν. Αγα­ πούσε τη δουλειά περισσότερο απ’ ό,τι αυτός. Όποτε συνα­ ντιόντουσαν ήταν πάντα πρόθυμη να μοιραστεί μαζί του ει­ δήσεις και κουτσομπολιά. Ύστερα ρωτούσε τον Μάλκολμ, αλλά εκείνος ανασήκωνε τους ώμους, μπορεί και να της πρό­ σφερε λίγα ψίχουλα. Εκείνη τα καταβρόχθιζε σαν αμβροσία, ενώ αυτός το μόνο που έβλεπε ήταν απλό άσπρο ψωμί. Η Σιβόν δούλευε στο τμήμα του Γκέιφιλντ Σκουέρ, με αφεντικό τον Τζέιμς Πέιτζ. Η διάρθρωση εκεί έμοιαζε καλύτερη από του Σεντ Λέναρντ. Ο Φοξ είχε αναρωτηθεί μήπως ήταν κα­ λύτερα να μετατεθεί εκεί, αλλά ήξερε ότι κάτι τέτοιο δεν θα γινόταν ποτέ – θα δημιουργούνταν το ίδιο ακριβώς πρόβλημα: ένας παραπανίσιος επιθεωρητής. Σαράντα λεπτά αφότου είχε τελειώσει το πρωινό του πάρ­ καρε στο τμήμα του Σεντ Λέναρντ. Κάθισε λίγα λεπτά ακό­ μα στο αυτοκίνητό του για να συγκεντρωθεί, ενώ τα χέρια του χάιδευαν το τιμόνι. Κάτι τέτοιες στιγμές ευχόταν να κάπνιζε – να είχε κάτι να απασχολείται, κάτι να ξεχνιέται. Αντ’ αυτού, ακούμπησε μια τσίχλα στη γλώσσα του και έκλει