Ακόμα και τα άγρια σκυλιά

13 1 Ο Μάλκολμ Φοξ ξύπνησε από ένα ακόμα κακό όνειρο. Νόμιζε ότι ήξερε τον λόγο για τον οποίο είχε αρχίσει να βλέπει εφιάλτες: η αβεβαιότητα σχετικά με τη δουλειά του. Δεν ήταν εντελώς σίγουρος ότι την ήθελε πια και φοβόταν ότι, έτσι κι αλλιώς, ήταν περιττός. Την προηγούμενη μέρα του είχαν ανακοινώσει ότι έπρεπε να πάει στο Νταντί για να καλύψει μια κενή θέση για μια δυο βάρδιες. Όταν ρώτησε γιατί, του απάντησαν ότι ο αστυνομικός τον οποίο θα αντι­ καθιστούσε είχε λάβει εντολές να καλύψει κάποιον άλλο στη Γλασκόβη. «Επομένως δεν είναι πιο εύκολο να στείλετε εμένα στη Γλασκόβη;» είχε ρωτήσει ο Φοξ. «Μπορείς να το ζητήσεις, υποθέτω». Έτσι, σήκωσε το τηλέφωνο και έκανε αυτό ακριβώς, μόνο και μόνο για να ανακαλύψει ότι ο αστυνομικός της Γλασκόβης ερχόταν στο Εδιμβούργο για να καλύψει ένα προσωρινό κενό. Στο σημείο αυτό εγκατέλειψε τη μάχη και οδήγησε μέχρι το Νταντί. Και σήμερα; Ποιος να το ’λεγε! Το αφεντικό του στο τμήμα του Σεντ Λέναρντ έμοιαζε σαν να μην ήξερε τι να τον κάνει. Ήταν ένας ακόμα παραπανίσιος επιθεωρητής. «Αυτοί που περιμένουν να έρθει η σειρά τους να βγουν στη σύνταξη και κωλοβαράνε φταίνε» απολογήθηκε ο αρχιεπιθεω­ ρητής Νταγκ Μάξτον. «Μπλοκάρουν το σύστημα. Μερικοί από αυτούς πρέπει να πάρουν το χρυσό ρολόι...» «Κατανοητό» είχε πει ο Φοξ. Και ο ίδιος δεν ήταν πια στην πρώτη του νιότη – άλλα τρία