Άγνωστη χώρα (Οι μεσημβρινοί της ζωής)

13 Ο Ι Μ Ε Σ ΗΜ Β Ρ Ι Ν Ο Ι Τ Η Σ Ζ Ω Η Σ : Α Γ Ν Ω Σ Τ Η Χ Ω Ρ Α οικοδέσποινα, αυτή η ψηλή και αδύνατη–, μια άλλη νυφιάτικη – έγχρωμη–, με τον γαμπρό και τη νύφη να χαμογελάνε πλατιά, ένα μεγάλο καράβι που το φουγάρο του έβγαζε καπνό, και άλλες, άλλες πολλές – η ίδια τριμελής οικογένεια στα χιόνια, σε έναν ωραίο κήπο, με μεξικάνικα καπέλα… – Πρόκειται για το παιδί μου, καταλαβαίνεις; ρώτησε με δα- κρυσμένα μάτια η οικοδέσποινα. – Και το δικό μου, Βασιλική. Αλλά δεν είναι μόνο αυτό…Έχω να σου πω κι άλλα… Η οικοδέσποινα γέμισε πάλι τα φλιτζάνια. Πήρε θέση στον καναπέ και σχεδόν πρόσταξε: – Λέγε. Σ’ ακούω.