Άγνωστη χώρα (Οι μεσημβρινοί της ζωής)

12 Μ Α Ι Ρ Η Κ Ο Ν Τ Ζ Ο Γ Λ Ο Υ λή και αδύνατη, σχεδόν ξερακιανή, και το πρόσωπό της –ένα πρόσωπο με αριστοκρατική ομορφιά, με γαλάζια μάτια και ωραία χαρακτηριστικά– ήταν στολισμένο με λεπτές λεπτές ρυτίδες γύρω από τα μάτια και από τις άκρες των χειλιών. Τα μαλλιά της ήταν κομμένα κοντά –ωραία ξανθά μαλλιά, στολισμένα με εκατομμύρια ασημένιες τρίχες–, που τα έστρωνε κάθε τόσο με το χέρι της ώστε να μένουν πίσω από τα αυτιά, ενώ στα χέρια φορούσε τη βέρα της και ένα μικρό χρυσό δαχτυλίδι με μια κατακόκκινη τετράγωνη πέτρα. Η άλλη, απέναντί της, στην ίδια ηλικία πάνω κάτω –δεν θα ’χαν φτάσει τα εξήντα· κι αν ναι, δεν θα ήταν πολύ καιρό πριν–, ήταν το ακριβώς αντίθετο: κοντούλα και στρουμπουλή, με πρόσω- πο φεγγάρι, χωρίς ίχνος ρυτίδας, μελαχρινή, με μακριά μαλλιά, που τα είχε μαζεμένα σε έναν χαλαρό κότσο. Τα χείλη της, σαρ- κώδη και πλούσια, με κόπο τα συγκρατούσε κλειστά – αυτά τα χείλη είχαν μάθει όλο να χαμογελάνε, σε καλούς και σε κακούς καιρούς. – Λοιπόν; ρώτησε με ένα αχνό χαμόγελο την οικοδέσποινα. Ξέρεις κάτι; Έμαθες κάτι καινούργιο; – Τίποτα…, απάντησε εκείνη σκεφτική. Τίποτ’ άλλο. Δεν ξέρω τι να κάνω… Θα τρελαθώ… και εγώ και εκείνος… Έπεσε πάλι σιωπή, και αμήχανα βλέμματα σάρωσαν τη σάλα, και μια, και δυο, και τρεις φορές. Μεγάλη σάλα, επιπλωμένη με γούστο και γεμάτη με οικογενειακές φωτογραφίες, παλιές και πιο καινούργιες, μικρές και πιο μεγάλες. Βασικοί πρωταγωνιστές στις περισσότερες, ένα χαριτωμένο αγοράκι και ένας όμορφος, ευθυ- τενής άντρας. Και μερικές άλλες, οι περισσότερες κιτρινισμένες από τον χρόνο, με πολλά πρόσωπα: μια κιτρινισμένη φωτογραφία γάμου, ένα καΐκι με μια τριμελή οικογένεια πάνω, το πορτρέτο μιας εκτυφλωτικά όμορφης κοπέλας –που μπορεί και να ήταν η