Αγνοούμενη μέχρι αποδείξεως του εναντίου

S U S I E S T E I N E R 12 ποδαρόδρομος της επιστροφής μπροστά από τα κλειστά μαγαζιά της κεντρικής αγοράς και το θλιβερό κύμα αέρα με τη μυρωδιά μπίρας που θα βγαίνει από την παμπ Κρόμγουελ, με κατεύθυνση προς το ποτάμι –με την αναζωογονητική φυτική μυρωδιά του και την κίνηση του νερού, ένα σύρσιμο μες στο σκοτάδι– μέχρι το διαμέρισμά της, όπου έχει αφήσει όλα τα φώτα αναμμένα. «Τα δικά σου είναι 23,85 λίρες. Τα δικά μου είναι μόνο 11» της λέει. «Θέλεις να το τσεκάρεις;» Μεσάνυχτα και η Μανόν κάθεται στο φαρδύ εσωτερικό περβάζι του παραθύρου, με τα γόνατά της μαζεμένα στο στήθος, χαζεύοντας κάτω τον χιονισμένο δρόμο που τον φωτίζουν κίτρινοι φανοστάτες. Νιφάδες κατεβαίνουν στο αργό τεμπέλικο ταξίδι τους, ανάλαφρες σαν χάρτινες. Ο παγερός αέρας που τρυπώνει από τις χαραμάδες της κάσας του παραθύρου την κάνει να αγκαλιάσει πιο σφιχτά τα γόνατά της, καθώς παρακολουθεί τον τύπο –Άλαν; Μπέρναρντ;– να στρίβει στη γωνία του δρόμου και να εξαφανίζεται. Όταν σιγουρεύεται ότι έφυγε, σηκώνεται και κάνει τον γύρο του σαλονιού σβήνοντας φώτα. Για να του αναγνωρίσει και κάτι, έμεινε κόκαλο όταν είδε το διαμέρισμά της –«Όπα, εδώ μένεις;»–, αλλά το ενδιαφέρον του ξεθύμανε γρήγορα και ξανάρχισε τον μονόλογο. Τώρα που το καλοσκέφτεται, ίσως έπεσε στο κρεβάτι μαζί του για να τον κάνει να το βουλώσει. Οι τοίχοι του σαλονιού είναι μπλε, πρωσικό μπλε. Το έπιπλο που φιλοξενεί την τηλεόραση είναι μια σερβάντα της G-Plan δε- καετίας ’50 από ξύλο καρυδιάς. Ο καναπές είναι ημικυκλικός με σκούρα καφέ κοτλέ ταπετσαρία. Δύο μπερζέρες σε σκούρο λαδί βελούδο είναι στημένες εκατέρωθεν του καναπέ και δίπλα στη μία από τις πολυθρόνες στέκεται ένα φωτιστικό δαπέδου δεκαε­ τίας ’70 με μουσταρδί καπελάκι, που η Μανόν το σβήνει τραβώ-