Αγιοβασιλέματα

Δεν ήταν όμως φουστάνι. Ήταν ο δικός σου κόκκινος σκούφος, Άγιε μου Βασίλη, με την άσπρη φούντα, και οι μπότες σου που είναι ίδιες με τις μαύρες γαλότσες του μπαμπά! Και ξέρεις τι σκέφτηκα; Σκέφτηκα ότι δεν είμαι η μόνη που παρατάω τα πράγματά μου αποδώ κι αποκεί· είσαι και συ ακατάστατος! Και για λίγο χάρηκα. Μετά όμως ανησύχησα. Χριστούγεννα έρχονται, τι θα κάνεις χωρίς τις μπότες και τον σκούφο σου; Με τόσα σπίτια που επισκέπτεσαι, ούτε και θα θυμάσαι πού τα παράτη- σες! Γι’ αυτό σου λέω: Μην έρθεις φέτος, θα έρθω εγώ! »Α, και κάτι ακόμα: Θέλω να έρθω να σε δω μέρα, να σε ευχαριστηθώ! Έρχεσαι πάντα νύχτα που εγώ κοιμά- μαι, μπαίνεις κρυφά σαν τον κλέφτη, αφήνεις τα δώρα σου και φεύγεις – ταράνδους δεν έχω ακούσει ποτέ, αλλά καλύτερα, γιατί με στεναχωρεί πολύ να τους δένεις και να τους φορτώνεις με βάρη, και δεν πιστεύω ότι εσύ θα το έκανες ποτέ αυτό! Θέλω να έρθω εγώ λοιπόν εκεί και