Αγαπημένα πράγματα

L A U R E N B R A V O 22 Δενφοβόταν καν τον οδοντίατρο. Στηνπραγματικότητα, είχε αξιοθαύμαστη αντοχή στον πόνο και μια κρυφή αδυ­ ναμία για οποιαδήποτε δραστηριότητα περιλάμβανε στενή φροντίδα από κάποιον ξένο. Για παράδειγμα, το ενδελεχές λούσιμο από κάποιον νεαρό κομμωτή ή ένας ελαφροχέρης γιατρός που τσεκάρει τον σφυγμό της. Μια φορά είχε ξο­ δέψει εκατοντάδες λίρες σε έξι μήνες επισκέψεων σε έναν χειροπράκτη πάνω από ένα κινέζικο, που μπορεί να μην είχε καταφέρει να της φτιάξει το γόνατο που πονούσε, αλλά το έπιανε μαλακά όσο μιλούσαν για το Μάστερσεφ . Είχε απο­ φύγει να σκεφτεί σε βάθος αυτή την ανάμνηση, σε περί­ πτωσηπου όλο αυτό σήμαινε ότι είναι απλώς διεστραμμένη. Στην Γκουέν άρεσε μέχρι και η ιδέα να πάρει ένα από­ γευμα ρεπό για να πάει στον οδοντίατρο και μετά να πιει μόνη της έναν καφέ. Ένα δωράκι στον εαυτό της. Δενυπήρχε κάποιος συγκεκριμένος λόγοςπουδενπήγαι­ νε ποτέ, πέρααπό την τάση του οδοντίατρου ναπέφτει μέσα σ’ εκείνο το απρόσιτο κενό μες στο κεφάλι της, μαζί με τα μηνύματακαι ταμέιλ που είχε αφήσει αναπάντητα τόσο και­ ρό που της ήταν πια ντροπιαστικό να τα απαντήσει, μαζί με μια επιταγή τα γενέθλιά της από μια θεία που ακόμη δεν είχε εξαργυρώσει, μαζί με το γιαούρτι που μούχλιαζε πίσω πίσω στο ψυγείο της πάνω από οχτώ μήνες. Φαινομενικά εύκολες κι απλές δουλειές γλιστρούσανμέσασ’ αυτό τοκενό, συχνά χωρίς καμιά προειδοποίηση, και το να βουτήξει εκεί για να τις ανακτήσει απαιτούσε από την Γκουένπερισσότερη προσπάθεια απ’ όση μπορούσε να επιστρατεύσει. Κι έτσι απλά δεν το έκανε. Αλλά θα το έκανε τώρα.