Αγαπημένα πράγματα

L A U R E N B R A V O 16 ματος. Έτσι κι αλλιώς, η Γκουέν ήξερε ότι το ποσό προβλε­ πόταν από το συμβόλαιο με βάση τα χρόνια για τα οποία είτε βαριόταν είτε δεν είχε αρκετό κίνητρο για να ψάξει άλλη δουλειά. Το τμήμα ανθρώπινου δυναμικού μάλλον το μετάνιωνε που την είχε κάνει να αισθάνεται τόσο άνετα. Κι εκείνη μετάνιωνε που δεν είχε παρατήσει την εταιρεία πριν την παρατήσει εκείνη. Ακόμα κι έτσι, φαίνεται πως η μετριότητα είχε τιμή τε­ λικά, κι αυτή η τιμή έφτανε για να της καλύψει το νοίκι, τους λογαριασμούς και το φαγητό της, μέχρι να βρει κάτι καινούργιο. Στην πραγματικότητα, η Γκουέν θα έπρεπε να αισθάνεται τυχερή – και μάλλον θα το κατάφερνε, μόλις σταματούσε να σκέφτεται ότι απλώς βρίσκεται σε μια πε­ ρίοδο ανάκαμψης. Ήταν μια σκέψη που απάλυνε κάπως τον πανικό που την άφηνε χωρίς ανάσα και την έπνιγε μες στον ύπνο της κάθε βράδυ. Α, και μόλις σταματούσε να κάθεται με τις ώρες κάτω από το ντους. Προς το παρόν το μέλλον ήταν θολό, σαν ένα μακρινό σχήμα στο τέλος ενός μεγάλου διαδρόμου, που θα μπορού­ σε να το δει πιο καθαρά μόνο με το πέρασμα του χρόνου. Αυτό που την τρόμαζε ήταν η επόμενη μέρα, όπως και η επόμενη από την επόμενη. Το δικό τους σχήμα μπορούσε να το δει καθαρά: μια λακκούβα στο σχήμα του πισινού της πάνω σ’ έναν έτσι κι αλλιώς βουλιαγμένο καναπέ, γεμάτο τρίχες και ψίχουλα. Άρα: βρες κάτι να κάνεις. Το ψέλλισε μέσα απ’ τα χείλη της. Οτιδήποτε. Κάνε κάτι! Επόμενο.