Αγαπημένα πράγματα

12 1 Ή ταν το δείπνο που τα έκανε όλα. Η Γκουέν καθόταν και μασουλούσε. Όσο καταβρό­ χθιζε τα μπρεζέ μοσχαρίσια μάγουλα με πολέντα βουτύρου και παρμεζάνας, ξαφνικά μια σκέψη ήρθε στο μυαλό της. Ήρθε σε δύο χτύπους, νταν νταν , σαν τα κέρματα που παίρ­ νει ο κουλοχέρης. Ξεκίνησε έτσι, αυτό μπορεί να είναι ένα απ’ τα καλύτερα φαγη- τά που έχω φάει ποτέ , και μετά κάπως έτσι, και δεν είναι κανένας εδώ μαζί μου για να του το πω. Δεν ήταν ακριβώς μια σκέψη αυτολύπησης. Άφησε τη σκέψη να έρθει, σε αντίθεση με ό,τι είχε συνηθίσει τα τε­ λευταία χρόνια · παλιότερα ποτέ δεν θα επέτρεπε να σκεφτεί κάτι τέτοιο. Τώρα όμως ξέθαψε τη σκέψη από το χρονο­ ντούλαπο του μυαλού της, την κράτησε ψηλά μπροστά της και την αποδέχθηκε ως ένα δεδομένο. Ήταν πράγματι ένα δεδομένο. Δεν υπήρχε κανένας άλλος εδώ για να το μοιραστεί, εκτός από τον σερβιτόρο. Αυτός ο ευγενικός σερβιτόρος που είχε τόσο διακριτικά γυρίσει το μανίκι του παλτού της απ’ την καλή και είχε σηκώσει με μια γρήγορη κι επιδέξια κίνηση το καπέλο της, όταν