Αφαίας και Τελαμώνος

ΑΦΑΙΑΣ ΚΑΙ ΤΕΛΑΜΩΝΟΣ 19 Τώρα, κι ενώ γλιστράω ανάμεσα στα άλλα αυτο- κίνητα, σίγουρος για το ποια θα είναι η κατάληξη αυτής της νύχτας, διαυγής όσο ποτέ, όλα μοιάζουν λογικά, αναπόφευκτα, μοιραία. Βρέθηκα εκεί 20 λεπτά νωρίτερα, κι ευτυχώς, γιατί χρειάστηκε να ανέβω και να κατέβω κάμπο- σες φορές τη διασταύρωση μέχρις ότου συνειδητο- ποιήσω κάτι που έκανε τη ραχοκοκαλιά μου να παγώσει: Πλατεία Κένεντι δεν υπήρχε. Αντ’ αυτής, υπήρχαν δρόμοι, φανάρια, αυτοκίνητα. Μια δια- σταύρωση. Κι η Νένια πουθενά. Άφησα το αυτοκίνητο σε έναν κάθετο, ώστε να έχω ελευθερία κινήσεων. Έβγαλα από το μπουφάν μου την εκτύπωση από το τελευταίο μέιλ της, με τις λεπτομέρειες του ραντε- βού. «Χαλάνδρι, Πλατεία Κένεντι, κάτω από το άγαλμα του Τζέι Εφ Κέι, στις 9 το βράδυ». Ποιο άγαλμα; Ίσως ήξεραν οι ντόπιοι. Ρώτησα στο σουβλατζί- δικο, ο άντρας με κοίταξε με απορία. – Σου είπαν εδώ; Στην Πλατεία Κένεντι; επανέ- λαβε δείχνοντας προς τη διασταύρωση. Ποια πλατεία; Ποιο άγαλμα; Η ώρα περνούσε, ήταν σχεδόν 10. Τα πόδια μου