Αερογέφυρα

H A R A L D G I L B E R S 16 του. Μάλλον αυτός ήταν ο αρχηγός, κι έτσι απάντησε: «Δεν ξέρω, κύριε αστυνομικέ, αλλά μπορούμε να κάνουμε μια έρευνα». Ο Οπενχάιμερ διασκέδασε με το σοβαρό ύφος του αγοριού. Του έκλεισε το μάτι και του είπε: «Θα σε χρειαστούμε». Στην επιστροφή από το μέρος όπου είχε βρεθεί το αποκομμένο μέλος, ο Οπενχάιμερ ένιωθε κάπως νευρικός. Αυτό βέβαια δεν είχε σχέση με την υπόθεση, αλλά οφειλόταν στη διαφαινόμενη νομισματική μεταρρύθμιση. Για δύο εβδομάδες κυκλοφορούσαν φήμες, αλλά τις τελευταίες μέρες οι ενδείξεις γίνονταν όλο και πιο συγκεκριμένες. Και ο ίδιος ο Οπενχάιμερ θεωρούσε πολύ πιθανό το παλιό μάρκο να ανήκε οριστικά πια στο παρελθόν. Αυτό που θα επακολουθούσε δεν μπορούσε ασφαλώς να το ξέρει ακόμη κανείς με βεβαιότητα. Μια καλή ιδέα προκειμένου να αποφύγει κάποιος μεγαλύτερες απώλειες θα ήταν, με την πρώτη ευκαιρία, να αγοράσει κάποια εμπορεύματα με τα τε­ λευταία χρήματα που είχε στο πορτοφόλι του, έτσι ώστε, αν παρουσιαζόταν η ανάγκη, να μπορέσει να τα πουλήσει έπειτα από μια υποτίμηση. Αυτή η στρατηγική, βέβαια, είχε μεγάλο ρίσκο, καθώς εκείνη την εποχή όλος σχεδόν ο κόσμος είχε την ίδια ιδέα. Κι έτσι, είχαν ξεχυθεί οι πάντες σαν κοπάδι για πολ­ λές μέρες για να σώσουν το πουγκί τους. Στη βερολινέζικη μαύρη αγορά δεν υπήρχε από καιρό σχεδόν τίποτα να αγοράσει κανείς. Ο Οπενχάιμερ υποψιαζόταν ότι οι μαυραγορίτες προτι­ μούσαν να αποθηκεύουν το εμπόρευμά τους, για να μην κατα­ λήξουν να κάθονται πάνω σ’ ένα βουνό από υποτιμημένο χρήμα. Ήταν ήδη προχωρημένο απόγευμα. Για να μη χάσει την ευ­ καιρία να ρίξει μια τελευταία ματιά πριν κλείσουν τα εμπορικά καταστήματα, καθ’ οδόν προς το τμήμα ο Οπενχάιμερ ζήτησε από τον Βέντσελ να τον αφήσει στην Αλεξάντερπλατς.