Το αδιανόητο τοπίο

ΤΑΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΣ 18 παρά να τες ακολουθεί στας διασκεδάσεις…» γράφει ο ίδιος, σε τρίτο πρόσωπο, στις Ιδιόχειρες Σημειώσεις του. Ό,τι γοητεύει στον «Τοπιογράφο της Πελοποννήσου» –στις εξήντα περίπου ελαιογραφίες που σώθηκαν, στις ακουαρέλες, στα καρνέ με τα αμέτρητα σχέδια– είναι πως το έργο του υποβάλλει συνεχώς την αίσθηση του τοπίου μετά τη θύελλα. Τα περιττά έχουν καθαρίσει. Οι τοξίνες έχουν αποβληθεί, κι όμως τα όργανα μένουν ακόμη ερεθι­ σμένα από την ένταση της κάθαρσης. Τα όργανα, αυτοί οι καταλύτες της ζωγραφικής, της χημείας του ερειπωμένου λόγου, ή μάλλον ένα και μονα­ δικό, το φως, αυτή η «μία και μοναδική στιγμή του ενός και μοναδικού χρώματος», που επαναλαμβάνεται από στιγμή σε στιγμή, από πίνακα σε πίνακα, έστω και ως υπονοούμενο της έκρηξης που κάποτε υπήρξε.