Το αδιανόητο τοπίο

ΤΑΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΣ 16 ανθρώπινη παρουσία. Η ταυτότητα των ερειπίων παρα­ μένει αξεδιάλυτη –υπολείμματα ενετικού κάστρου, το γκρέμισμα ενός αρχαίου ναού, βυζαντινή κατοικία–, ένα ακόμη επεισόδιο του τοπίου. Το φως είναι εκτυφλωτικό. Η περιοχή ανατρέπει τις υπόλοιπες ισορροπίες του πίνακα. Το χρώμα που επικρα­ τεί είναι το κίτρινο, «το κίτρινο της Μεσογείου», «η ανά­ μνηση της πρωταρχικής ερήμου», «το απόκρυφο χρώμα της Πελοποννήσου», «το μόνο πράγμα που κατάφερα να ζωγραφίσω», όπως έλεγε ο ίδιος. Ο τίτλος του πίνακα περιγραφικός: Ξημερώματα στην Ανδρίτσαινα , 1958. Δεν είναι μόνον η θέα της θάλασσας, προέκταση της αδιαφάνειας του ουρανού στο τυφλό αυτό σημείο της ορει­ νής ενδοχώρας. Δεν είναι καν η βία που το φως αφήνει να ξεσπάσει γύρω του… Το τοπίο είναι η έμμονη ιδέα, η απόσταση που χωρίζει το βλέμμα απ’ τον κόσμο του, μια δύναμη, μια αρετή απτή που παλεύει με τη μαλθακότητα της εικόνας, μια φευγα­ λέα σκιά που διατρέχει σαν ρίγος τις φωτεινές πτυχές του σκηνικού ενδύματος. Εκ πρώτης όψεως είναι μια ζωγραφική που αδιαφορεί για τη ζωή, ό,τι μια πεισματάρικη παράδοση ηθογραφίας έχει περιχαρακώσει στον μουντό χρόνο που γράφεται στα πρόσωπα των κατοίκων, τα καφενεία με τους γκρίζους