Αδελφικό

16 ΒΑΣΙΑ ΤΖΑΝΑΚΑΡΗ μου στην κουζίνα και συζητούσαν πίνοντας ουίσκι. Είχε πει ότι η μητέρα του Δημήτρη ήταν «σμπαραλιασμένη», ότι δεν είχε άλλον από εκείνον, είχε χάσει τον άντρα και την κόρη της πριν από χρόνια. «Παραστάδες σε σπίτι γκρεμισμένο είχαν απομείνει οι δυο τους» είπε με την πομπώδη ποιητική διάθεση που τον έπιανε όποτε έπινε λιγάκι, ενώ η μητέρα μου κι εγώ ντρεπόμασταν για λογαριασμό του – ο πατέρας, όπως διαπίστωσα αργότερα, όταν ανακάλυψα τυχαία ένα συρτάρι γεμάτο αντίτυπα μιας συλλογής ποιημάτων με το όνομά του, ήταν καλύτερος στο να κρίνει τα γραπτά των άλλων παρά να γράφει ο ίδιος. Εγώ άκουγα, προσποιούμε- νος πως διάβαζα θρησκευτικά ξαπλωμένος στον καναπέ μπροστά από το πάσο της κουζίνας, στο χαμηλό φως ενός λαμπατέρ. «Και τώρα της έφυγε κι αυτός» είπε και συμπλή- ρωσε ψιθυριστά αλλά επιτακτικά: «Το φαντάζεσαι, Έλενα;». Και από την Έλενα δεν πήρε απάντηση, κι εγώαναρωτήθη- κα, εξακολουθείς να είσαι γονιός όταν το παιδί σου πεθαίνει; Κοίταζα τις τυπωμένες λέξεις στο χαρτί. Το όνομα του χω- ριού του Δημήτρη ξεχώριζε σαν τίτλος ταινίας: ΑΔΕΛΦΙΚΟ. Θυμήθηκα τον Απόστολο Νταγιαντά, πολλά χρόνια μετά τον θάνατο του Δημήτρη, να μου μιλάει γι’ αυτό, ένα μικρό χωριό μια ώρα δρόμο από τη Θεσσαλονίκη, στον νομό Σερ-