Αδελφικό

ΑΔΕΛΦΙΚΟ 15 μια κασέτα του αγαπημένου του τραγουδιστή, του Ντέιβιντ Μπόουι. Ούτε που τον ήξερα. Τα γράμματα στο χαρτάκι, με μπλε στυλό, ήταν πυκνά, κολλημένα μεταξύ τους, κάποια μουντζουρωμένα. «Δεν καλοξέρωαγγλικά, όλο λάθη κάνω» είχε δικαιολογηθεί όταν με είδε να συνοφρυώνομαι για να διαβάσω τους τίτλους. «Αλλιώς θα καταλάβαινα τους στί- χους, θα διάβαζα και βιβλία. Εσύ μαθαίνεις αγγλικά;» με είχε ρωτήσει και είχα κουνήσει καταφατικά το κεφάλι. «Ωραία, άκου τα τραγούδια και την άλλη φορά να μου πεις τι λένε, εντάξει;» Πέρασα ώρες να γυρίζω την κασέτα ξανά και ξανά, προ- σπαθώντας να πιάσω γνωστές και άγνωστες λέξεις, ώσπου το κασετόφωνο άρχισε να τη μασάει. Στο τέλος, κάτι κατά- φερα, κι ένιωσα περήφανος, αλλά ο Δημήτρης δεν ξανάρθε στο Ντορέ, έτσι δεν μπόρεσα να του μιλήσω για τον Ζίγκι και την αποστολή του, ούτε για τίποτα απ’ όλα αυτά. Μήνες μετά, χειμώνας ήτανε, ο πατέρας μου μας ανακοίνωσε ότι πέθανε. «Δηλαδή δεν θα τον ξαναδούμε;» είχα ρωτήσει. Χα- ζή ερώτηση. Σήκωσα το βλέμμα απ’ την εφημερίδα, χωρίς να βλέπω πραγματικά το κυλικείο γύρω μου, στο μυαλό μου ήρθε η μάνα του Δημήτρη, μια εικόνα φτιαγμένη με υλικά της παι- δικής μου φαντασίας. Ο πατέρας μου είχε πάει στην κηδεία κι όταν γύρισε, καταστενοχωρημένος, κάθισε με τη μητέρα