Αδελφικό

ΑΔΕΛΦΙΚΟ 13 όταν στην ατμόσφαιρα από κάποιο εργοστάσιο στην περιο- χή, αλλά δεν έμαθα ποτέ. Πόσες ειδήσεις ακούμε και δια- βάζουμε μισές, κουτσουρεμένες, χωρίς να μαθαίνουμε τη συνέχεια: τι απέγινε ο τάδε που νοσηλευόταν σε κρίσιμη κατάσταση, πώς κατέληξε η ανησυχία των επιστημόνων για το δείνα φαινόμενο και, άραγε, έπαψαν οι μητέρες σ’ εκείνο το χωριό της Ρωσίας να έχουν προβοσκίδα; Και υπήρξε κι εκείνη η φορά, πριν από μερικά χρόνια, που είχα βρει δημοσιευμένο ένα ποίημα του Δημήτρη, εις μνήμην, για τα είκοσι πέντε χρόνια από τον θάνατό του. Διάβαζα τα κοινωνικά στο ψυχρό φως του κυλικείου της κλινικής, όπως έκανα κάθε φορά προτού μπω στο χειρουρ- γείο για να μετριάσω το άγχος μου, όταν το βλέμμα μου σκάλωσε στο ποίημα με το όνομά του. Καλοκαίριασε δίχως να μυρίσει άνοιξη. Ανυπόφορα δυνατός ο ήλιος. Κι εμένα που μ’ αρέσει η βροχή και τα σκοτάδια των κινηματογράφων υποφέρω τα καλοκαίρια με τόσο φως. Έφερα στον νου μου το πρόσωπο του Δημήτρη, από την εποχή που ερχόταν στο Ντορέ, στέκι του πατέρα μου και