Αδελφικό

18 ΒΑΣΙΑ ΤΖΑΝΑΚΑΡΗ ήταν αλήθεια όσα μου είχε πει ο Νταγιαντάς εκείνο το απο- μεσήμερο των φοιτητικών μου χρόνων – αν ναι, ίσως το Αδελφικό να ήταν η μόνη μου ελπίδα. Λίγο καιρό αφότου πέτυχα το ποίημα του Δημήτρη στην εφημερίδα, ο θείος Κίμων με κάλεσε για φαγητό στο δια- μέρισμά του στηΜακένζι Κινγκ. Δεν ήθελα να δωάνθρωπο, αλλά δεν είχα και τη δύναμη να αρνηθώ. Καθώς τρώγαμε στην τραπεζαρία του, με το μαύρο λακαρισμένο τραπέζι να γυαλίζει κάτω από τον πολυέλαιο και να μας καθρεφτίζει, αναγκάζοντάς με να παρακολουθώ κάθε μπουκιά που έβα- ζα με το ζόρι στο στόμα μου, ανέφερε ότι είχε προκηρυχθεί μια θέση για το καινούργιο τμήμα καρδιοχειρουργικής στο νοσοκομείο Σερρών κι ότι ίσως θα ήταν καλή ιδέα να... Εκεί- νη την ώρα έμεινα για λίγο με το πιρούνι μετέωρο πάνωαπό τοακόμη γεμάτοπιάτομου και καθώς τα ενδεχόμενα έπεσαν ξαφνικά στις σωστές τους θέσεις, σαν τα τουβλάκια του τέτρις , μέσα σε έναν ορυμαγδό από μπλιμπλίκια και εφηβι- κές φωνές, ήξερα τι θα έκανα. Φίνα. Σύντομα κατέθεσα τα χαρτιά μου, και λίγους μήνες αργότερα, ατένιζα από τα πα- ράθυρα του νοσοκομείου τις σκαμμένες πλαγιές του Με- νοίκιου όρους, έχοντας εγκατασταθεί σ’ ένα μικρό σπίτι με τσιμεντένια αυλή στον καινούργιο μου τόπο, το Αδελφικό.