Αδέλφια

ΑΔΕΛΦΙΑ 17 σκάλα με το δικό του κανάτι της μισής οκάς ή μ’ ένα ξέ- χειλα γεμάτο νεροπότηρο στο χέρι. Ούτε συγγενής ούτε ξένος. Τόσο συχνά που τον έβλεπα, ο Μελέτης ανήκε σε μια ενδιάμεση κατηγορία και γι’ αυ- τό, ένα βράδυ που ο πατέρας τον έδιωξε βγάζοντάς τον με σπρωξιές από την ταβέρνα, πίστεψα ότι την επόμενη μέρα θα ξαναρχόταν. Πέρασε καιρός, μήνες, ίσως και χρό- νος, για να ξανακούσω τ’ όνομά του στο τραπέζι όπου τρώγαμε και να μάθω ότι πέθανε. Στο μεταξύ είχε βρει αλλού δουλειά κι έπαψε να μας έρχεται κι ο νεαρός ξάδελφος της μητέρας μου, ο Τζίμης. Εξακολουθούσαμε να τον βλέπουμε από καιρού εις καιρόν στις μεγάλες οικογενειακές συνάξεις (την Καθαρά Δευτέ- ρα, στην αυλή της χήρας μάνας του, γύρω από το πηγάδι και κάτω από την τζιτζιφιά τους γινόταν η μεγαλύτερη), όμως άλλες φωτογραφίες σαν εκείνες που του άρεσε να βγάζουμε στην κεντρική πλατεία, με τον ίδιο στη μέση και με τον αδελφό μου και μ’ εμένα στα δεξιά και στ’ αριστε- ρά του, έκτοτε δεν ξαναβγάλαμε. Μια δεύτερη αλλαγή, που έφερε τα πάνω κάτω σε όσα μέχρι τότε ήξερα, ήταν η απουσία του αδελφού μου τ’ απογεύματα και τις αργίες από το σπίτι. Ο Θανάσης, ο αδελφός μου, με το που επέστρεφε από το σχολείο, έτρω- γε κι αφού προετοίμαζε στα γρήγορα τα μαθήματα της επόμενης ημέρας έφευγε για το καφενείο, όπου βοηθούσε αναπληρώνοντας τον Τζίμη. Πήγαινε τότε στην προτελευταία τάξη του δημοτικού