Αδέλφια

ΑΔΕΛΦΙΑ 23 τρέχει στον χωματόδρομο με τα πέντε έξι σπίτια, που εκατό μέτρα παρακάτω κατέληγε στο μεγάλο αλλά κλει- στό πια ελαιοτριβείο και σε αδιέξοδο. Στ’ αριστερά, στην πρόσοψη του χωματόδρομου, το κατάφυτο κτήμα ενός διώροφου αρχοντικού, στη δική μας δεξιά πλευρά, πίσω από έναν μαντρότοιχο, μια χορτολι- βαδική έκταση αρκετών στρεμμάτων, και στο βάθος, κατά μήκος της περίφραξης του ελαιοτριβείου, το δάσος με τις βερικοκιές. Όλα εκεί γύρω ήταν τα πιθανά καταφύγια και οι κρυψώνες του Θανάση, σε απόσταση λίγων μέτρων από το καφενείο και τον κεντρικό οδικό άξονα, αλλά και σε βαθύ σκοτάδι. Ακολούθησα από απόσταση τον πατέρα, που διάνυσε τα δύο τρίτα του χωματόδρομου καλώντας τον να εμφανιστεί. Ήξερε –όπως κι εγώ ήξερα– ότι ο Θανάσης δεν επρόκειτο να υπακούσει και σύντομα ξαναγύρισε στο μαγαζί του. Πάνω από μία ώρα έλειψε. Γύρισε από την αντίθετη κατεύθυνση, από την πλατεία της πόλης, και χωρίς να πει λέξη στη μάνα μας, που τον ρωτούσε, μπήκε μέσα. Δεν ξέρω τι είπε στον πατέρα. Τον είδα όμως μετά από λίγο που είχε πάρει τη σκούπα και που έπιασε, με το κεφάλι ψηλά, να σκουπίζει. Έκλεισε το μαγαζί, κι εμείς, μια συνηθισμένη τετραμε- λής οικογένεια, τα δύο παιδιά μπροστά, οι δυο γονείς πίσω, συντονίζαμε τον βηματισμό μας επιστρέφοντας στο σπίτι, και δεν λέγαμε τίποτα παρά μόνον χαιρετούσαμε τους λιγοστούς εκείνο το καλοκαιρινό βράδυ γνωστούς