Αδέλφια

ΑΔΕΛΦΙΑ 21 τησα–, αποκόλλησε για λογαριασμό μου κι ένα κομμάτι από τον φλοιό του πεύκου και περίμενε να δει τι θα κάνω. Να συγκριθώ μαζί του, επιχειρώντας να αντιγράψω ένα από τα δικά του έργα, ούτε λόγος. Εγώ θα πρωτοτυπούσα φτιάχνοντας ένα ανθρωπάκι. Μ’ ένα κεφάλι ολόγιομο φεγ- γάρι, με τα δυο του πόδια ενωμένα και με τα χέρια κολ- λημένα στον κορμό. Αυτή τη χοντροκοπιά μπορεί και να την έφερνα εις πέρας αν δεν μου ξέφευγε ο σουγιάς και δεν έμπαινε βαθιά στο ψαχνό πάνω ψηλά στην παλάμη του αριστερού χεριού μου. Καθεαυτό το ατύχημα δεν ενδιαφέρει. Πλήθος τα ση- μάδια από κάτι τέτοιους τραυματισμούς στα χέρια, στα πόδια, ακόμα και στα κεφάλια μας. Ούτε και θα πρέπει να τιμωρηθήκαμε ιδιαίτερα, επί τη ευκαιρία. Θυμάμαι όμως ότι κατασχέθηκε ο σουγιάς κι ότι ο μεγαλύτερος αδελφός θεώρησε ως υπεύθυνο τον μικρότερο. Ότι, από εκείνο το Πάσχα και μετά το επεισόδιο με τον σουγιά, ο Θανάσης άρχισε να ξεκόβει. Να αδιαφορεί για τους βαθ- μούς μου στα σχολικά τετράδια, που μέχρι τότε επιθεω- ρούσε τακτικά, να μη μου εμπιστεύεται πια τα μικρά του μυστικά, να με παρατάει στον δρόμο όπου βαδίζαμε, για να ενωθεί με κάτι παρέες μεγαλύτερων παιδιών που συ- ναντούσαμε, και να εξαφανίζεται. Η απομάκρυνση ολοκληρώθηκε σαν έκλεισαν τα σχολεία το επόμενο καλοκαίρι, στη διάρκεια του οποίου έφευγε νωρίς το πρωί, μαζί με τον πατέρα μας, κι επέστρεφε από το μαγαζί και πάλι μαζί του, αργά το βράδυ. Χρόνο ελεύ-