Οι αδερφές Ραζή

ΟΙ ΑΔΕΡΦΕΣ ΡΑΖΗ 23 αντιπαλέψει τη γυναικεία περιέργεια. Και είχε η σιωπή του το ίδιο βάρος με τον ειπωμένο όρκο της Ζαμίχας. Αυτά τα μαργαριτάρια την προστατεύουν τώρα στον ξεπεσμό της. Είναι η ασπίδα, η πανοπλία της. Φορώντας τα, ξαναγίνεται η χαϊδεμένη από τον άντρα της, η κομψή κυρία που μ’ ένα της νεύμα η θεραπαινίδα υπακούει χωρίς να περιμένει ρητή εντολή, τόσο καλά γνωρίζει τα χούγια της κυράς της. Το παιδί μεγάλω- νε βεβαίως με τη γαλλίδα γκουβερνάντα. Η Ζαμίχα δεν σκοτι- ζόταν ιδιαιτέρως γι’ αυτό. Της αρκούσε που χάρισε στον Θεμι- στοκλή γιο. Το Αριστειδάκι τους. Του φορούσε ναυτικό κοστου- μάκι και το μοστράριζε στην promenade 7 της Grande Rue du Péra. Ήταν όμορφο αγόρι, είχε πάρει απ’ τον Θεμιστοκλή. Την ίδια δεν θα μπορούσες να την πεις ωραία. Εντυπωσίαζε όμως με την αριστοκρατική θωριά της, τη λεπτότητα στην όψη και στους τρόπους. Τέλεια οικοδέσποινα, της άρεσε να ανοίγει το σπίτι της. Μα εκείνο που συνέβαλλε στην αναντίρρητη γοητεία της ήταν τα τονισμένα ανατολίτικα ζυγωματικά, τα τσακίρικα μάτια και ο αμέριμνος χαρακτήρας της, πάντα πρόθυμος για τη χαρά. Θα μπορούσες να την πεις εγωίστρια, μα θα σου απα- ντούσε ότι φροντίζει τον εαυτό της και την καλοπέρασή της σαν να ήταν το πιο φυσικό πράμα του κόσμου, χωρίς ίχνος από τις ενοχές που έφεραν μαζί τους οι μοντέρνοι καιροί. Με τον άντρα της έκανε πότε πότε την παιδούλα, επειδή της άρεσε να την κανακεύουν, ίσως όμως να ήταν και μια εισαγωγή στον έρωτα, μια τσαχπίνικη πρόσκληση για το κρεβάτι. Μετά τον χαμό του Θεμιστοκλή και το αναποδογύρισμα της ζωής της, έστειλε τον Αριστείδη προπομπό στην Αθήνα και