Οι αδερφές Ραζή

20 ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΖΑΡΟΚΩΣΤΑ τους. Η επιβίωση είναι σκληρή υπόθεση. Δεν σηκώνει αβρότη- τες, δεν χαρίζεται. Ανάμεσά τους η Ζαμίχα Χούρσογλου, που τώρα φιλοξενεί- ται σαν φτωχή συγγενής σε κάποιους περισσότερο τυχερούς από κείνη. Απ’ τις πρώτες οικογένειες της Πόλης. Ξεχωρίζει ακόμα και στον ξεπεσμό της, με τον αέρα της, την κομψότητα και τα μαργαριτάρια της. Δεν τα αποχωρίζεται ποτέ. Ούτε κι όταν κατεβαίνει να πάρει κανένα γλυκό από του Μιχαλάκη το ζαχαροπλαστείο. Λιγοστά τα λόγια της, ακριβό το χαμόγελό της. Τόσο που αναρωτιούνται οι άλλες κυράδες τι θέλει και πηγαίνει στην πλατεία, ίσα για να τους χαλάσει το κέφι. Δεν γνωρίζουν όλοι την ιστορία της. Μα και να τη γνώριζαν, πάλι θ’ αγανακτούσαν με τη βαρυθυμιά της. Έχει ο καθείς τα δικά του βάσανα. Βγαί- νει να πάρει τον αέρα του, να ξεχαστεί λιγάκι με την κίνηση του δρόμου, των μαγαζιών, και πέφτει πάνω στα ίδια. Άλλωστε, οι περισσότερες ιστορίες έμοιαζαν τότε, όπως η μια μέρα βγαί- νει μέσ’ απ’ την άλλη, ο ένας χρόνος μέσ’ απ’ τον άλλο· όπως ένας άνθρωπος χάνεται και δίνει τη θέση του σ’ έναν άλλο. Έτσι και το αγαπημένο σώμα… Κύριος οίδε σε ποια έρημο της Ανα- τολής κείτεται και καρπίζει τις ερχόμενες γενιές. Θα ’θελε η Ζαμίχα να πλαγιάσει πλάι του, μα πού, πώς; Τον τρόπο τον ξέρει. Προσπάθησε μια φορά, μα δεν τα κατάφερε. Εκεί που πήγαινε να φύγει, η ζωή την τράβαγε απ’ τα ποδάρια. Στον άλλο κόσμο ανταμώνουν, λένε, οι ψυχές. Χρόνια, αιώ- νες τώρα. Σκεφτείτε συνωστισμός, παρόλο που δεν υπάρχει ψίχουλο ύλης. Πιάνει χώρο η οδύνη. Εκείνη θα τον ξεχώριζε τον Θεμιστοκλή της ανάμεσα σε χίλιους. Με το μπόι του, την ομορ- φιά του, την αρχοντιά του. Όχι, άλλον τέτοιο άντρα δεν θα βρει,