Οι αδερφές Ραζή

ΟΙ ΑΔΕΡΦΕΣ ΡΑΖΗ 19 παιδί να της περάσει». Παιδί. Λες να μην το ’θελαν; Έλα που δεν ερχόταν! «Αυτά είναι του Θεού». Έλα που δεν το πίστευαν! Η πίστη είναι για τους αθώους. Ποιος βγαίνει αθώος από έναν πόλεμο! Μα δεν καταδεχόταν να παραπονεθεί. Δεν το θεωρούσε του επιπέδου του. Εκείνοι που μαζεύτηκαν τότε, δεκαετία του ’30, στο Φάληρο ήταν οι περισσότεροι Κωνσταντινουπολίτες établis 5 αστοί με περιουσία και μόρφωση. Δεν ήρθαν στην Ελλάδα το ’22, με τις πρώτες φουρνιές των μικρασιατών προσφύγων, αλλά καμιά δεκαριά χρόνια αργότερα, άλλος το ’33, άλλος το ’35. Το Φάληρο είχε σιδηροδρομικό σταθμό, ρεύμα, τρεχούμε- νο νερό, παραλία, χαριτωμένα κεντράκια, αριστοκρατικά ξε- νοδοχεία, κάτι τέλος πάντων από την κοσμοπολίτικη ατμό- σφαιρα που είχαν συνηθίσει. Στην πλατεία, κατά τις έντεκα το πρωί, μαζεύονται οι πολίτισσες κυράδες με τα γκριζογάλα- ζα μαλλιά και την κρυμμένη πίκρα. Για δουλειές δεν κουβε- ντιάζουν. Ούτε για πολιτική. Αυτά είναι αντρικές υποθέσεις. Και ασφαλώς δεν εργάζονται. Μην κοιτάτε τη Χαρίκλεια, που βοηθάει τον άντρα της σε δικό τους μαγαζί… και πού; Εδώ, στον νέο τόπο! Εκείνες ξέρουν να μαγειρεύουν, να ντύνονται κομψά, να στηρίζουν και ν’ ακολουθούν τον άντρα στις απο- φάσεις του, να ψάχνουν γαμπρό για τις θυγατέρες… 6 Δεν αλ- λάζει ο άνθρωπος με το που διασχίζει μια δρασκελιά θάλασσα. Ο κόσμος που έχεις μεγαλώσει σου φαίνεται ο μόνος δυνάμε- νος να υπάρχει. Οι κυρίες με τα αργυρογάλαζα μαλλιά μοιάζει να ασχολούνται με επιπόλαια και ευτελή ζητήματα, στην ουσία όμως προσπαθούν να κρατήσουν τη ζωή και την αξιοπρέπειά