Οι 7 ηγέτες του πολέμου

Πρόλογος | 15 ριόδους: στην πρώτη –1929-1945– κυριαρχούσε η Ιστορία των νοοτροπιών, μια δομική Ιστορία με ποιοτικούς χαρακτήρες, ενώ στη δεύτερη –από το 1945– αναδείχτηκε η ποσοτική Ιστορία των συγκυ- ριών απαξιώνοντας την πολιτική Ιστορία που «μοιάζει με σκόνη». Η εξέλιξη του περιοδικού στη δεύτερη περίοδό του συνδέθηκε με την École Pratique, όπου ο Ferro συναντήθηκε με τον Jacques Le Goff, τον Philippe Ariès και τον Michel Foucault. Γενικά μιλώντας, η École des Hautes Études en Sciences Sociales υπήρξε το κέντρο της γαλ- λικής ιστοριογραφίας γύρω από το οποίο κινούνταν, μεταξύ άλλων, ο Pierre Nora –με τον οποίο ο Ferro είχε συναντηθεί στο Οράν– και ο Pierre Couperie. Στο πλαίσιο της ομάδας των Annales, o Ferro άρχισε, όπως προ- ανέφερα, από τη μελέτη της Οκτωβριανής Επανάστασης (νομίζω ότι, με το πέρασμα του χρόνου, εγκατέλειψε την αρχική του ανάλυση για τα γεγονότα του 1917, αν και δεν παραδέχτηκε ποτέ την εκδοχή του πραξικοπήματος των μπολσεβίκων) και προχώρησε στη μελέτη της σοβιετικής γραφειοκρατίας: το 1980 δημοσίευσε το Des Soviets au communisme bureaucratique: les mécanismes d’une subversion , * συνεχί- ζοντας την παράδοση της γαλλικής σοβιετολογίας και εμπλουτίζοντάς τη με την προβληματική του ολοκληρωτισμού. ** Αυτή την περίοδο, δηλαδή από το 1967 μέχρι το 1980, ο Ferro συνεισέφερε στην ιστορική έρευνα του σοβιετικού καθεστώτος για το οποίο είχαν γρά- ψει, μεταξύ άλλων, ο Pierre George, o Roger Portal και ο Charles Bettelheim – ωστόσο, η Σοβιετική Ένωση παρέμενε εν πολλοίς τα- μπού. Και ο Ferro βρήκε στα ταμπού της Ιστορίας το επόμενο ερευ- νητικό του αντικείμενο. *** * Στα ελληνικά κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Μησίδες, το 1999. ** Tο έργο της Hanna Arendt μεταφράστηκε στα γαλλικά το 1972. *** Marc Ferro, Tα ταμπού της Ιστορίας, μτφρ. Aγλαΐα Γαλανοπούλου, Μεταίχμιο, 2003.