Οι 7 ηγέτες του πολέμου

Πρελούδιο του πολέμου (1918-1939) | 27 επανάσταση ανέτρεψε το παλαιό καθεστώς στη Ρωσία και το κίνημα κατέκτησε τη Γερμανία και στη συνέχεια την Ουγγαρία, η επιρροή δεν θα μπορούσε να εξαπλωθεί ακόμα περισσότερο; Αντιμέτωποι αφενός με την εξάπλωση της επανάστασης και αφε- τέρου με τις εθνικιστικές διεκδικήσεις, οι «αστοί» αρχηγοί των νικη- φόρων κρατών απάντησαν αρχικά στην πρώτη απειλή. Πραγματο- ποίησαν στρατιωτική επέμβαση κατά των Σοβιέτ και εγκατέστησαν ένα είδος «ζώνης υγειονομικού ελέγχου» στα σύνορα αυτής της νέας δημοκρατίας, δημιουργώντας μια σειρά μικρών ουδέτερων κρατών, τα Βαλτικά κράτη, τα οποία άλλωστε διεκδικούσαν την ανεξαρτησία τους. Ξεχνούσαν όμως ότι το επαναστατικό κίνημα δεν γνώριζε σύ- νορα, ότι διέθετε ένα προπύργιο, τη Ρωσία, κομμουνιστικά κόμματα και ένα διοικητικό κέντρο, την Τρίτη Διεθνή, το οποίο διηύθυνε η Μόσχα. Αυτή η κατάσταση προκάλεσε ιδιαίτερο φόβο στις τάξεις των πλουσίων, των συντηρητικών, και, σύντομα, τη δυσπιστία των δη- μοκρατών. Όσο για τη δεύτερη απειλή, οι αρχηγοί των νικηφόρων κρατών πίστεψαν ότι μπορούσαν να την απομακρύνουν μέσω της διαιτησίας και της δημιουργίας μιας Κοινωνίας των Εθνών, με έδρα τη Γενεύη, η οποία θα εγγυόνταν τη συλλογική ασφάλεια και έναν προγραμμα- τισμένο γενικό αφοπλισμό. Δεν αντιλήφθηκαν όμως ότι, ελλείψει μιας καταλυτικής δύναμης, η ΚτΕ δεν μπορούσε να υπερασπιστεί την ειρήνη παρά μόνο με τα άνθη της ρητορικής. Τι θα μπορούσαν να κάνουν αυτοί οι ανίσχυροι φραγμοί σε πε- ρίπτωση που αναφλεγόταν η Γερμανία, αυτή η πυριτιδαποθήκη στην καρδιά της Ευρώπης, η οποία μάλιστα είχε ταπεινωθεί από τις συν- θήκες και διχαστεί από τις απαρχές μιας επανάστασης;