Οι 7 ηγέτες του πολέμου

26 λαών, το σκεπτικό της οποίας είχε ορίσει ο πρόεδρος Ουίλσον και με το οποίο συντάχθηκε η Γερμανία λίγο πριν ηττηθεί, όπως άλλω- στε και η δημοκρατία των Σοβιέτ υπό το πρόσταγμα του Λένιν. Ωστόσο, το 1919, οι νικητές, αντί να δείξουν έλεος απέναντι στους ηττημένους, τους συνέθλιψαν. Εφάρμοσαν βέβαια τις αρχές του δικαιώματος της αυτοδιάθεσης των λαών, αλλά μονάχα σε βάρος των ηττημένων. Έτσι, από την αυτοκρατορία των Αψβούργων γεν- νιούνται ή αναγεννιούνται η Τσεχοσλοβακία, η Γιουγκοσλαβία κι η Πολωνία· όταν, όμως, η Αυστρία –που έχει ήδη χάσει τις παλιές της κτήσεις κι έχει γίνει κράτος ουραγός– διεκδικεί το δικαίωμά της να προσαρτηθεί στη Γερμανία, της το αρνούνται, γιατί σε αυτή την πε- ρίπτωση η ηττημένη Γερμανία θα έβγαινε πιο ισχυρή το 1919 απ’ ό,τι ήταν το 1914. Επιπλέον, οι Γερμανοί της Σουδητίας προσαρτή- θηκαν στην Τσεχοσλοβακία χωρίς να ερωτηθούν, το Ντάντσιχ, πό- λη κατά τα τρία τέταρτα γερμανική, αποκολλήθηκε από το Ράιχ για να ανακηρυχθεί «ελεύθερη» πόλη, προκειμένου η Πολωνία να απο- κτήσει πρόσβαση στη θάλασσα, ένα μέρος της ουγγρικής Τρανσυλ- βανίας προσαρτήθηκε στη Ρουμανία, κ.ο.κ. Σε αυτές τις διαπιστώσεις αρμόζει να προσθέσουμε μια παρατή- ρηση. Υπάρχει και μια δεύτερη διαφορά ανάμεσα στις συνέπειες του συνεδρίου της Βιέννης και της συνθήκης των Βερσαλλιών. Ακόμα κι αν το 1815, εν όψει της νίκης των νόμιμων δικαιούχων, κατάφεραν να επιβιώσουν κάποιοι επαναστατικοί πυρήνες, από τον Μπουοναρρότι μέχρι τον Μπλανκί και άλλα μέλη της Καρμποναρί- ας, για να διαδεχτούν τον Μπαμπέφ και τους Ιακωβίνους, μεγάλη επαναστατική κίνηση εκδηλώθηκε μόνο το 1848, όταν η πρωτοεμ- φανιζόμενη εργατική τάξη και οι σοσιαλιστικές ιδέες ένωσαν τις δυνάμεις τους με το δημοκρατικό ιδεώδες. Στην εποχή, όμως, της συνθήκης των Βερσαλλιών, αφότου μια