4 3 2 1

P A U L A U S T E R 76 θραύσμα του γυαλιού που χώθηκε στην πατούσα του και χρειά­ στηκε δεκατέσσερα ράμματα, ή η φορά που σκόνταψε κι έπεσε σε μια πέτρα, η οποία του έσχισε το αριστερό μάγουλο και χρειά­ στηκε έντεκα ράμματα, ή το τσίμπημα της μέλισσας που έκανε τα μάτια του να κλείσουν από το πρήξιμο, ή η μέρα του περασμέ­ νου καλοκαιριού που μάθαινε να κολυμπάει και κόντεψε να πνιγεί όταν ο ξάδελφός του ο Άντριου τον έσπρωξε κάτω απ’ το νερό, και κάθε φορά που η μητέρα του εξιστορούσε ένα από αυτά τα γεγο­ νότα, σταματούσε μια στιγμή και ρωτούσε τον Φέργκιουσον αν το θυμόταν, και η αλήθεια ήταν πως όντως τα θυμόταν, τα θυμό­ ταν σχεδόν όλα σαν να ήταν χθες. Ήταν μέσα Ιουνίου όταν έκαναν αυτή τη συζήτηση, τρεις μέρες αφότου έπεσε ο Φέργκιουσον από τη βελανιδιά στην αυλή και έσπασε το αριστερό του πόδι, και αυτό που προσπαθούσε να δεί­ ξει η μητέρα του με αυτή τη λιτανεία των μικρών του συμφορών ήταν ότι όσες φορές είχε πληγωθεί στο παρελθόν, πάντα είχε γίνει καλά, ότι το σώμα του είχε πονέσει για λίγο και μετά είχε πάψει να πονάει, και αυτό ακριβώς θα συνέβαινε και με το πόδι του. Κρίμα που έπρεπε να μπει στον γύψο, φυσικά, κάποια στιγμή όμως ο γύψος θα έβγαινε και ο Φέργκιουσον θα ήταν σαν καινούρ­ γιος. Ο Φέργκιουσον ήθελε να μάθει πόσο καιρό θα έπαιρνε αυτό, και η μητέρα του είπε γύρω στον μήνα, που ήταν μια απάντηση εξαιρετικά αόριστη και απογοητευτική, ένιωθε ο Φέργκιουσον, με τον μήνα να αντιστοιχεί σε έναν κύκλο του φεγγαριού, κάτι που θα ήταν ανεκτό αν δεν ζέσταινε υπερβολικά ο καιρός, αλλά το γύρω σήμαινε ακόμα περισσότερο από μήνα, μια χρονική περίο­ δο ασαφή και επομένως αβάσταχτη. Πριν προλάβει να εκνευριστεί τελείως με την όλη αδικία, ωστόσο, η μητέρα του του έκανε μια ερώτηση, μια παράξενη ερώτηση, ίσως την πιο παράξενη ερώτη­ ση που του είχαν κάνει ποτέ. Μ’ εσένα έχεις θυμώσει, Άρτσι, ή έχεις θυμώσει με το δέντρο; Τι μπερδεμένο πράγμα για να πετάξεις σε ένα αγόρι που ακόμα ούτε το νηπιαγωγείο δεν είχε τελειώσει. Να έχει θυμώσει; Γιατί