4 3 2 1

P A U L A U S T E R 82 τα εκείνο το πρωί ο Τσάκι για να βγει να παίξουν, δεν θα ήταν ανοησία. Αν οι γονείς του είχαν μετακομίσει σε κάποια άλλη πόλη όταν έψαχναν το κατάλληλο σπίτι, ούτε που θα τον ήξερε τον Τσάκι Μπράουερ, ούτε που θα ήξερε την ύπαρξη του Τσάκι Μπρά­ ουερ, και δεν θα ήταν ανοησία, διότι το δέντρο που είχε σκαρφα­ λώσει δεν θα ήταν στην πίσω αυλή του. Πόσο ενδιαφέρουσα σκέ­ ψη, είπε από μέσα του ο Φέργκιουσον· να φαντάζεται πόσο δια­ φορετικά θα ήταν τα πράγματα γι’ αυτόν παρόλο που ήταν ο ίδιος. Το ίδιο αγόρι σε διαφορετικό σπίτι με διαφορετικό δέντρο. Το ίδιο αγόρι με διαφορετικούς γονείς. Το ίδιο αγόρι με τους ίδιους γονείς που δεν έκαναν τα ίδια πράγματα με τώρα. Κι αν ο πατέρας του ήταν ακόμη κυνηγός μεγάλων θηραμάτων, για παράδειγμα, και ζούσαν όλοι στην Αφρική; Κι αν η μητέρα του ήταν μια διάσημη ηθοποιός του κινηματογράφου και ζούσαν όλοι στο Χόλιγουντ; Κι αν είχε αδελφό ή αδελφή; Κι αν ο θείος του ο Άρτσι δεν είχε πε­ θάνει και το δικό του όνομα δεν ήταν Άρτσι; Κι αν είχε πέσει από το ίδιο δέντρο και είχε σπάσει δύο πόδια αντί για ένα; Κι αν είχε σπάσει και τα δύο χέρια και τα δύο πόδια; Κι αν είχε σκοτωθεί; Ναι, όλα ήταν πιθανά, και το ότι τα πράγματα γίνονταν έτσι δεν σήμαινε από μόνο του ότι δεν μπορούσαν να γίνουν αλλιώς. Όλα θα ήταν διαφορετικά. Ο κόσμος θα ήταν ο ίδιος κόσμος, κι ωστό­ σο, αν δεν είχε πέσει από το δέντρο, γι’ αυτόν θα ήταν ένας κόσμος διαφορετικός, και αν είχε πέσει από το δέντρο και δεν είχε απλώς σπάσει το πόδι του αλλά είχε καταλήξει να σκοτωθεί, δεν θα ήταν απλώς διαφορετικός ο κόσμος γι’ αυτόν, δεν θα υπήρχε κόσμος γι’ αυτόν να ζει πια, και πόσο λυπημένοι θα ήταν η μητέρα και ο πατέρας του όταν τον πήγαιναν στο νεκροταφείο και έθαβαν το σώμα του στο χώμα, τόσο λυπημένοι που θα θρηνούσαν σαράντα μέρες και σαράντα νύχτες, σαράντα μήνες, τετρακόσια σαράντα χρόνια. Απέμενε ακόμα μιάμιση βδομάδα για να κλείσει το σχολείο και να αρχίσουν οι καλοκαιρινές διακοπές, κάτι που σήμαινε ότι δεν θα έχανε και πολλές μέρες ώστε να κοπεί από το νηπιαγωγείο