4 3 2 1

4 3 2 1 81 τα, όπως τον εμετό όταν ήταν άρρωστος ή το να αφήνει τον δρα Γκάστον να του μπήγει τη βελόνα στο μπράτσο για την ένεση πενικιλίνης, ο περιττός πόνος όμως παραβίαζε τις αρχές της κοι­ νής λογικής, πράγμα που τον έκανε τόσο ανόητο όσο και ανυπό­ φορο. Ένα κομμάτι του έμπαινε στον πειρασμό να κατηγορήσει τον Τσάκι Μπράουερ για το ατύχημα, τελικά όμως ο Φέργκιουσον συνειδητοποίησε ότι δεν ήταν παρά μια φτηνή δικαιολογία, διότι τι άλλαζε που ο Τσάκι τον είχε προκαλέσει να σκαρφαλώσει στο δέντρο; Ο Φέργκιουσον είχε δεχτεί την πρόκληση, που σήμαινε ότι ήθελε να σκαρφαλώσει στο δέντρο, είχε επιλέξει να σκαρφα­ λώσει στο δέντρο, και επομένως αυτός ο ίδιος ήταν υπεύθυνος για ό,τι συνέβη. Ας μη λάβουμε υπόψη μας ότι ο Τσάκι είχε υποσχεθεί να ακολουθήσει τον Φέργκιουσον πάνω στο δέντρο αν ο Φέργκι­ ουσον ανέβαινε πρώτος και μετά είχε αθετήσει την υπόσχεσή του, ισχυριζόμενος ότι φοβόταν, ότι τα κλαδιά είχαν μεγάλη απόσταση μεταξύ τους και δεν ήταν αρκετά ψηλός για να τα φτάσει, το γε­ γονός όμως ότι ο Τσάκι δεν τον είχε ακολουθήσει πάνω ήταν άσχε­ το, διότι ακόμα κι αν είχε ανέβει εκεί, πώς θα μπορούσε να απο­ τρέψει την πτώση του Φέργκιουσον; Έτσι ο Φέργκιουσον έπεσε, γλίστρησε προσπαθώντας να φτάσει ένα κλαδί που ήταν μόλις μερικά χιλιοστά πιο πέρα από το σημείο όπου θα μπορούσε να το είχε πιάσει ακίνδυνα, γλίστρησε κι έπεσε, και τώρα ήταν στο κρε­ βάτι με το αριστερό του πόδι φυλακισμένο σε έναν γύψο που θα παρέμενε κομμάτι του σώματός του γύρω στον μήνα , δηλαδή για περισσότερο από μήνα, και για την ατυχία του δεν έφταιγε άλλος κανείς παρά ο ίδιος. Αποδεχόταν την ευθύνη, κατανοούσε ότι η τωρινή του κατά­ σταση ήταν ολότελα δικό του φταίξιμο, αυτό όμως πολύ απείχε από το να πει ότι το ατύχημα δεν μπορούσε να έχει αποφευχθεί. Ανοησία, αυτό ήταν, ήταν σκέτη ανοησία που είχε συνεχίσει το σκαρφάλωμα ενώ δεν μπορούσε να φτάσει τελείως το επόμενο κλαδί, αν όμως το κλαδί ήταν ένα κλάσμα του εκατοστού πιο κο­ ντά του, δεν θα ήταν ανοησία. Αν δεν του είχε χτυπήσει την πόρ