4 3 2 1

4 3 2 1 41 απλώς για μια προσωρινή αναποδιά και όλα θα πήγαιναν καλά στο τέλος. Η Ρόουζ ένιωθε τόση εγγύτητα προς αυτόν όταν της μιλού­ σε έτσι, τόση ευγνωμοσύνη για την καλοσύνη του, τόσο απέραντη την αγάπη του. Δεν πίστευε λέξη απ’ όσα της έλεγε φυσικά −πώς να τον πιστέψει όταν όλα τα στοιχεία διαλαλούσαν πως έκανε λά­ θος;−, την ηρεμούσαν όμως τα τόσο παρήγορα ψέματά του. Ωστό­ σο, την προβλημάτιζε η ηρεμία με την οποία αποδεχόταν την ανα­ κοίνωση κάθε αποβολής, το πόσο ανέγγιχτος παρέμενε από τη βάναυση, αιματηρή εκδίωξη των αγέννητων παιδιών του από το σώμα της. Ήταν δυνατόν, αναρωτιόταν, να μη μοιράζεται ο Στάν­ λεϊ την επιθυμία της να κάνει παιδιά; Ίσως να μην ήξερε ούτε καν ο ίδιος πως ένιωθε έτσι, αν όμως ενδόμυχα ήθελε να συνεχίσουν τα πράγματα ως είχαν και να εξακολουθεί να την έχει ολόδική του, μια σύζυγο αφοσιωμένη μόνο σε εκείνον, χωρίς η στοργή της να μοιράζεται μεταξύ παιδιού και πατέρα; Ποτέ δεν τόλμησε αυτές τις σκέψεις να τις πει στον Στάνλεϊ, ούτε στον ύπνο της δεν θα τον προσέβαλλε με τέτοιες αβάσιμες υποψίες, όμως η αμφιβολία μέσα της επέμενε, και αναρωτιόταν μήπως ο Στάνλεϊ ήταν υπερβολικά καλός στους ρόλους του ως γιος, αδελφός και σύζυγος, κι αν ήταν έτσι, ίσως μέσα του να μην είχε χώρο για την πατρότητα. Στις 5 Μαΐου του 1945, τρεις μέρες πριν τελειώσει ο πόλεμος στην Ευρώπη, ο θείος Άρτσι έμεινε στον τόπο από καρδιακή προ­ σβολή. Ήταν σαράντα εννέα χρόνων, αποκρουστικά νεαρή ηλικία να πεθάνεις, και για να γίνουν οι περιστάσεις ακόμα πιο αποκρου­ στικές, κηδεύτηκε την Ημέρα της Νίκης, πράγμα που σήμαινε ότι όταν η παγωμένη οικογένεια Άντλερ έφυγε από το κοιμητήριο για να επιστρέψει στο διαμέρισμα του Άρτσι στη λεωφόρο Φλάτ­ μπους στο Μπρούκλιν, στη γειτονιά άνθρωποι χόρευαν στους δρόμους, πατούσαν τις κόρνες στα αυτοκίνητα και φώναζαν με φασαριόζικη ευθυμία για να γιορτάσουν το τέλος του ενός μισού του πολέμου. Ο σαματάς συνέχιζε επί ώρες ενώ η γυναίκα του Άρτσι, η Περλ, και οι δίδυμες δεκαεννιάχρονες κόρες τους, η Μπέτι και η Σάρλοτ, και οι γονείς και η αδελφή της Ρόουζ, και η