4 3 2 1

P A U L A U S T E R 40 μα, είχαν όμως και τα καλά τους, απροσδόκητα μικρά θαύματα που συνέβαιναν τις πιο απίθανες στιγμές, διότι οι θεοί ήταν πα­ ράλογοι, αποφάσισε η Ρόουζ, και μας χάριζαν τα δώρα τους όπο­ τε και όπου ήθελαν. Η Ρόουζ ήθελε να γίνει μητέρα, να κάνει ένα παιδί, να εγκυ­ μονήσει ένα παιδί, να έχει μια δεύτερη καρδιά να πάλλεται μέσα της. Τίποτα δεν μετρούσε όσο αυτό, ούτε καν η δουλειά της στου Σνάιντερμαν, ούτε καν το μακροπρόθεσμο και ακόμα ασαφές σχέ­ διο μια μέρα να αρχίσει να δουλεύει μόνη της ως φωτογράφος, να ανοίξει δικό της στούντιο με το όνομά της στην επιγραφή πάνω από την είσοδο. Οι φιλοδοξίες εκείνες ήταν ασήμαντες όταν τις συνέκρινε με την απλή επιθυμία να φέρει έναν άνθρωπο στον κόσμο, έναν δικό της γιο ή κόρη, ένα δικό της μωρό, και να είναι μητέρα αυτού του ανθρώπου για την υπόλοιπη ζωή της. Ο Στάνλεϊ το καθήκον του το έκανε, της έκανε έρωτα χωρίς προφυλάξεις και την άφησε έγκυο τρεις φορές στους πρώτους δεκαοκτώ μήνες του γάμου τους, τρεις φορές όμως η Ρόουζ απέβαλε, και τις τρεις φορές στον τρίτο μήνα της εγκυμοσύνης της, και όταν γιόρτασαν τη δεύτερη επέτειο του γάμου τους τον Απρίλιο του 1946, ήταν ακόμη άτεκνοι. Οι γιατροί έλεγαν ότι δεν είχε κάποιο πρόβλημα, ότι ήταν υγιής και κάποια στιγμή θα κατάφερνε να κρατήσει ένα παιδί, όμως αυτές οι απώλειες ήταν μεγάλο βάρος για τη Ρόουζ, και καθώς το ένα αγέννητο παιδί διαδεχόταν το άλλο, καθώς η μια αποτυχία οδηγούσε στην επόμενη, άρχισε να νιώθει ότι της έκλεβαν την ίδια της τη γυναικεία υπόσταση. Έκλαιγε επί μέρες μετά από κάθε πανωλεθρία, έκλαιγε όπως είχε να κλάψει από τους μήνες που ακολούθησαν τον θάνατο του Ντέιβιντ, και η συνήθως αισιόδοξη Ρόουζ, η πάντα ανθεκτική και οξυδερκής Ρόουζ, κατρακυλούσε σε μια κατήφεια νοσηρής αυτολύπησης και πένθους. Αν δεν ήταν ο Στάνλεϊ, άγνωστο μέχρι πού θα είχε φτάσει, εκείνος όμως παρέ­ μεινε ακλόνητος και συγκροτημένος, ατάραχος στα δάκρυά της, και μετά από κάθε χαμένο παιδί την καθησύχαζε πως επρόκειτο