4 3 2 1

4 3 2 1 35 τη στιγμή που ξανάπιασε δουλειά στου Σνάιντερμαν, η πόλη πα­ ρέμεινε θεμελιώδες μέρος της ζωής της, η λατρεμένη, λερή, λι­ μασμένη Νέα Υόρκη, η πρωτεύουσα των ανθρώπινων προσώπων, η οριζόντια Βαβέλ των ανθρώπινων γλωσσών. Η καθημερινή της μετακίνηση αποτελούνταν από ένα αργό λεωφορείο ως το τρένο, μια δωδεκάλεπτη διαδρομή από τον έναν Σταθμό Πεν του Νιούαρκ στον άλλο του Μανχάταν και στη συνέχεια λίγο περπάτημα ως το στούντιο του Σνάιντερμαν, δεν την πείραζε όμως το ταξίδι, όχι όταν υπήρχαν τόσοι άνθρωποι για να κοιτάζει, και αγαπούσε ιδιαί­ τερα τη στιγμή που το τρένο έμπαινε στη Νέα Υόρκη και σταμα­ τούσε, την οποία πάντα ακολουθούσε μια σύντομη παύση, λες και ο κόσμος κρατούσε την ανάσα του σε σιωπηρή προσμονή, και έπειτα άνοιγαν οι πόρτες και όλοι έτρεχαν έξω, το ένα βαγόνι μετά το άλλο ξερνούσαν επιβάτες στον ξαφνικό συνωστισμό της αποβάθρας, και η Ρόουζ καταχαιρόταν με την ταχύτητα και την αποφασιστικότητα εκείνου του πλήθους, άπαντες να γίνονται κα­ πνός στην ίδια κατεύθυνση, κι εκείνη ένα κομμάτι όλου αυτού, στη μέση όλου αυτού, καθ’ οδόν για τη δουλειά μαζί με όλους τους άλλους. Την έκανε να νιώθει ανεξάρτητη, δεσμευμένη με τον Στάνλεϊ αλλά την ίδια στιγμή μόνη της, που ήταν μια αίσθηση καινούργια, μια αίσθηση καλή, και καθώς ανέβαινε τη ράμπα και έσμιγε με ένα ακόμα πλήθος στον ανοιχτό αέρα, κατευθυνόταν προς τη Δυτική Εικοστή Εβδόμη και φανταζόταν τους διάφορους ανθρώπους που θα έρχονταν στο στούντιο εκείνη τη μέρα, τις μανάδες και τους πατεράδες με τα νεογέννητα παιδιά τους, τα αγοράκια με τις στολές του μπέιζμπολ, τα αρχαία ζευγάρια καθι­ σμένα δίπλα δίπλα για το πορτρέτο της τεσσαρακοστής ή πεντη­ κοστής επετείου τους, τα χαμογελαστά κορίτσια με τα καπέλα και τα φορέματά τους, τις γυναίκες από τις γυναικείες λέσχες, τους άντρες από τις αντρικές λέσχες, τους νεοσύλλεκτους αστυνομικούς με τις επίσημες στολές τους, και βέβαια τους στρατιώτες, μονίμως κι άλλοι, κι άλλοι στρατιώτες, μερικές φορές με τις γυναίκες ή τις φιλενάδες ή τους γονείς τους, αλλά κυρίως μόνοι, μοναχικοί στρα