4 3 2 1

4 3 2 1 29 οπότε άφησε τα άλλα δυο να πέσουν με ένα πλατς επίτηδες, ζη­ τώντας συγγνώμη για το χάλι με ένα σήκωμα των ώμων σαν κω­ μικός του βωβού και μια μονολεκτική δήλωση: Ωχ. Βλέπονταν μια ή δυο φορές τη βδομάδα στη διάρκεια αυτών των τεσσάρων μηνών, και παρότι η Ρόουζ δεν μπορούσε να χαρί­ σει την καρδιά της στον Στάνλεϊ όπως εκείνος της είχε χαρίσει τη δική του, του ήταν ευγνώμων που την είχε σηκώσει από χάμω και την είχε βοηθήσει να ξανασταθεί στα πόδια της. Αν έμεναν τα πράγματα ως είχαν, θα ήταν ευχαριστημένη να συνεχίσουν έτσι για κάμποσο καιρό, πάνω όμως που είχε αρχίσει να αισθάνεται άνετα μαζί του, ο Στάνλεϊ απότομα άλλαξε τους κανόνες. Ήταν τέλη Ιανουαρίου του 1944. Στη Ρωσία, οι εννιακόσιες μέρες της πολιορκίας του Λένινγκραντ είχαν μόλις τελειώσει · στην Ιταλία, οι Γερμανοί είχαν στριμώξει τους Συμμάχους στο Μόντε Κασίνο· στον Ειρηνικό, τα αμερικανικά στρατεύματα ετοιμάζονταν να εξαπολύσουν επίθεση στα νησιά Μάρσαλ · και στο μέτωπο της πατρίδας, στην άκρη του Σέντραλ Παρκ στην πόλη της Νέας Υόρ­ κης, ο Στάνλεϊ ζητούσε τη Ρόουζ σε γάμο. Από πάνω τους έκαιγε ένας φωτεινός χειμωνιάτικος ήλιος, ο ανέφελος ουρανός είχε ένα γαλανό χρώμα βαθύ κι αστραφτερό, το κρυστάλλινο γαλανό που τυλίγει τη Νέα Υόρκη μόνο κάποιες μέρες του Γενάρη, και εκείνο το ηλιόλουστο κυριακάτικο απόγευμα χιλιάδες μίλια από το αιμα­ τoκύλισμα και τη σφαγή του ατέρμονου πολέμου, ο Στάνλεϊ της έλεγε ότι ήταν γάμος ή τίποτα, ότι τη λάτρευε, ότι δεν είχε ποτέ του νιώσει έτσι για καμιά, ότι όλη η μορφή του μέλλοντός του εξαρτιόταν από κείνη, και αν του έλεγε όχι, δεν θα την ξανάβλεπε, και μόνο στη σκέψη να την ξαναδεί δεν θ’ άντεχε, και επομένως θα χανόταν από τη ζωή της για πάντα. Του ζήτησε μια εβδομάδα. Ήταν τόσο ξαφνικό όλο αυτό, του είπε, τόσο απροσδόκητο, ήθελε λίγο χρόνο να το σκεφτεί. Φυσικά, είπε ο Στάνλεϊ, πάρε μια εβδομάδα να το σκεφτείς, θα της τηλε­ φωνούσε την άλλη Κυριακή, μια βδομάδα από τώρα, και τότε, ακριβώς πριν αποχωριστούν, στην είσοδο του πάρκου στην Πε