4 3 2 1

4 3 2 1 27 αμείωτη αφοσίωση και αποφασιστικότητα, εξουδετερώνοντας τους φανταστικούς του αντίζηλους με αυτό που φανταζόταν ως στρατηγική πανουργία, αλλά η αλήθεια ήταν πως δεν υπήρχαν σοβαροί αντίζηλοι εν όψει στον ορίζοντα, μόνο δυο ή τρεις άλλοι με τους οποίους την είχε προξενέψει η Νάνσι αφού γνώρισε τον Στάνλεϊ τον Οκτώβριο, αυτούς τους άλλους όμως η Ρόουζ τον έναν μετά τον άλλον τους είχε βρει ανεπαρκείς, είχε απορρίψει περαι­ τέρω προσκλήσεις τους, και συνέχιζε με το πάσο της, που σήμαι­ νε ότι ο Στάνλεϊ ήταν ένας ιππότης που εφορμούσε σε ελεύθερο πεδίο, την ίδια ώρα που έβλεπε παντού γύρω του φανταστικούς εχθρούς. Τα αισθήματα της Ρόουζ γι’ αυτόν δεν είχαν αλλάξει, προτιμούσε όμως τη συντροφιά του Στάνλεϊ από τη μοναξιά του δωματίου της ή το ραδιόφωνο που άκουγε με τους γονείς της μετά το βραδινό φαγητό, και έτσι σπανίως έλεγε όχι όταν της ζητούσε να βγουν το βράδυ, δεχόταν προσκλήσεις να πάνε για πατινάζ, για μπόουλινγκ, για χορό (ναι, ήταν τρομερός χορευτής), να παρακολουθήσουν ένα κονσέρτο με έργα Μπετόβεν στο Κάρ­ νεγκι Χολ, δύο μιούζικαλ στο Μπροντγουέι, και αρκετές ταινίες. Γρήγορα έμαθε ότι τα δράματα καμιά επίδραση δεν είχαν στον Στάνλεϊ (τον πήρε ο ύπνος στην Ουράνια οπτασία και στο Για ποιον χτυπά η καμπάνα ), τα μάτια του όμως σταθερά έμεναν ανοιχτά στις κωμωδίες, το Άστεγοι ερωτευμένοι , για παράδειγμα, ένα αφράτο γλύκισμα για τη στεγαστική ανεπάρκεια στην Ουάσινγκτον την περίοδο του πολέμου που τους έκανε και τους δυο να γελάσουν, όπου πρωταγωνιστούσαν ο Τζόελ Μακρέι (τι ωραίος) και η Τζιν Άρθουρ (από τις αγαπημένες της Ρόουζ), εκείνο όμως που της έκανε τη μεγαλύτερη εντύπωση ήταν κάτι που έλεγε ένας από τους άλλους ηθοποιούς, μια ατάκα του Τσαρλς Κόμπερν, μιας φιγούρας κάπως σαν τον θεό Έρωτα με εμφάνιση Αμερικανού γερο-τόφα­ λου, που την επαναλάμβανε ξανά και ξανά στην ταινία: ένας κυρι- λάτος, περιποιημένος, καλός νεαρός – λες και ήταν ξόρκι που εξυμνού­ σε τις αρετές του τύπου ανδρός που κάθε γυναίκα έπρεπε να θέλει. Ο Στάνλεϊ ήταν περιποιημένος, καλός και ακόμα σχετικά νέος,