4 3 2 1

4 3 2 1 25 τρέτα μόνη της, και έπειτα χρησιμοποίησε τη λέξη κιαροσκούρο , και κατάλαβε ότι ο Στάνλεϊ δεν είχε ιδέα περί τίνος πράγματος μιλούσε, ότι και ιαπωνικά να μιλούσε το ίδιο θα του έκανε, και πάλι όμως συνέχιζε να την κοιτάζει, να την ακούει, καθηλωμένος και βουβός, κεραυνοβολημένος. Ήταν μια συμπεριφορά επαίσχυντη, ένιωθε η Ρόουζ, μια ντρο­ πή. Ευτυχώς, ο μονόλογος διακόπηκε από την άφιξη του κυρίως πιάτου, που της έδωσε λίγες στιγμές για να συγκεντρωθεί, και όταν πια άρχισαν να τρώνε (άγνωστο τι) είχε ηρεμήσει αρκετά ώστε να συνειδητοποιήσει ότι η ασυνήθιστη φλυαρία της ήταν ένα πα­ ραπέτασμα για να την προστατεύσει από το να μιλήσει για τον Ντέιβιντ, διότι αυτό ήταν το μοναδικό θέμα για το οποίο δεν ήθε­ λε να μιλήσει, για το οποίο θα αρνούνταν να μιλήσει, και επομέ­ νως είχε καταβάλει μεγάλη και γελοία προσπάθεια για να αποφύ­ γει να φανερώσει το τραύμα της. Ο Στάνλεϊ Φέργκιουσον καμιά σχέση δεν είχε με αυτό. Φαινόταν καλός άνθρωπος, και δεν έφται­ γε εκείνος που δεν τον είχαν δεχτεί στον στρατό, που καθόταν σε αυτό το εστιατόριο ντυμένος με καλοραμμένα πολιτικά ρούχα αντί να τσαλαβουτά στις λάσπες κάποιου μακρινού πεδίου μάχης ή να ανατινάζεται σε μια άσκηση βασικής εκπαίδευσης. Όχι, δεν έφται­ γε εκείνος, και θα ήταν άκαρδη αν τον κατηγορούσε που τη γλί­ τωσε, και ωστόσο πώς να μην κάνει τη σύγκριση, πώς να μην αναρωτιέται γιατί τούτος ο άντρας να ζει και ο Ντέιβιντ να έχει πεθάνει; Παρ’ όλα αυτά, το δείπνο πήγε αρκετά καλά. Μόλις ξεπέρασε ο Στάνλεϊ το αρχικό του σάστισμα και μπόρεσε να ξανανασάνει, αποδείχθηκε συμπαθής τύπος, όχι εγωκεντρικός όπως ήταν τόσοι άντρες, αλλά περιποιητικός και ευγενικός, πνεύμα όχι και τόσο σπινθηροβόλο, ίσως, όμως άνθρωπος δεκτικός στο χιούμορ, ο οποίος γελούσε όποτε έλεγε η Ρόουζ και το παραμικρό αστείο, κι όταν μιλούσε για τη δουλειά του και τα σχέδιά του για το μέλλον, ήταν ξεκάθαρο στη Ρόουζ ότι είχε κάτι αξιόπιστο, φερέγγυο. Πο­ λύ κρίμα που ήταν επιχειρηματίας αδιάφορος για τον Ρέμπραντ ή