4 3 2 1

P A U L A U S T E R 24 σιωπηλός, η Ρόουζ κατέληξε να μιλά και για τους δυο τους, για την ακρίβεια μιλούσε πάρα πολύ, και όσο περνούσαν τα λεπτά τρόμαζε όλο και πιο πολύ με τον εαυτό της που φλυαρούσε σαν καμιά άμυαλη γλωσσοκοπάνα, να κοκορεύεται για την αδελφή της, για παράδειγμα, και να του λέει τι λαμπρή φοιτήτρια ήταν η Μίλντρεντ, που αποφοίτησε μετά πλείστου επαίνου από το Χάντερ πέρυσι και τώρα είχε γραφτεί στο μεταπτυχιακό πρόγραμμα του Κολούμπια, η μόνη γυναίκα στο τμήμα της αγγλικής φιλολογίας, μία εκ των τριών μονάχα Εβραίων, φαντάσου πόσο περήφανη ήταν η οικογένεια, και με το που ανέφερε την οικογένεια άρχισε για τον θείο της τον Άρτσι, τον μικρότερο αδελφό του πατέρα της, τον Άρτσι Άντλερ, τον πιανίστα του Downtown Quintet, που αυτή την ώρα έπαιζαν στο Moe’s Hideout στην Πεντηκοστή Δεύ­ τερη Οδό, και τι συναρπαστικό να έχεις έναν μουσικό στην οικο­ γένεια, έναν καλλιτέχνη, έναν επαναστάτη που σκεφτόταν και κάτι άλλο εκτός από το να βγάλει λεφτά, ναι, τον αγαπούσε τον θείο της τον Άρτσι, ήταν μακράν ο αγαπημένος της συγγενής, και έπειτα, αναπόφευκτα, άρχισε να λέει για τη δουλειά της στου Σνάιντερμαν, απαριθμώντας όλα όσα της είχε μάθει τον τελευταίο ενάμιση χρόνο, ο στριμμένος, βρομόστομος Σνάιντερμαν που τα κυριακάτικα απογεύματα την πήγαινε στο Μπάουερι για να βρουν γερο-μέθυσους και αλήτες, πλάσματα κατεστραμμένα με τα άσπρα γένια και τα μακριά άσπρα μαλλιά τους, κεφάλια έξοχα, κεφάλια αρχαίων προφητών και βασιλιάδων, και ο Σνάιντερμαν σ’ αυτούς τους άντρες έδινε λεφτά για να έρθουν στο στούντιο να του ποζά­ ρουν, κατά κύριο λόγο μεταμφιεσμένοι, οι γέροι φορώντας τουρ­ μπάνια και τηβέννους και βελούδινες ρόμπες, όπως έντυνε ο Ρέμπραντ τους άκληρους του Άμστερνταμ τον δέκατο έβδομο αιώνα, και αυτό το φως χρησιμοποιούσαν για εκείνους τους άντρες, το φως του Ρέμπραντ, φως και σκοτάδι μαζί, βαθιά σκιά, μόνο σκιά με ένα ελάχιστο άγγιγμα φωτός, και πλέον ο Σνάιντερ­ μαν της είχε αρκετή εμπιστοσύνη ώστε να της επιτρέπει να στήνει τα φώτα μόνη της, είχε κάνει αρκετές δεκάδες από αυτά τα πορ