2651 ημέρες δικτατορίας

16 1967 Το 1967 πήγαινα στη Β΄ Γυμνασίου. Εκείνη τη χρονιά άλλαξα σχολείο και προσπα- θούσα να προσαρμοστώ στο καινούργιο περιβάλλον, να κάνω φίλες και παρέες, γιατί κατά τα άλλα δεν είχαν αλλάξει και πολλά. Τα βράδια άκουγα μουσική στο ραδιόφωνο, τον Νίκο Μαστοράκη και τον σταθμό της αμερικάνικης βάσης στη Νέα Μάκρη, αλλά και πειρατικούς σταθμούς με ξένα τραγούδια. Είχα ένα φορητό πικάπ Tepaz και ξόδευα το χαρτζιλίκι μου σε 45άρια δισκάκια των Formings, των Juniors, των Olympians και φυσικά των Beatles, των Rolling Stones, των Bee Gees. Από βιβλία, ελάχιστα είχαμε στο σπίτι. Διάβαζα ό,τι μας πρότεινε ο φιλόλογος στο σχολείο. Μέναμε στην οδό Πατησίων 89, δίπλα στον ΟΤΕ, απέναντι από την Ανωτάτη Εμπο- ρική Σχολή. Ο δρόμος φαρδύς, ευθύς, εμπορικός. Από το μπαλκόνι του σαλονιού έβλεπα στο βάθος την Ακρόπολη. Όταν ήμουνα μικρή, νόμιζα πως ήταν ένα παιδι- κό κρεβατάκι με άσπρα κάγκελα πάνω στον λόφο κι αναρωτιόμουνα ποιος, πότε και γιατί να το έστησε εκεί. Τόσο καθαρή ήταν η ατμόσφαιρα! Μόνη μου κυκλοφορούσα ελάχιστα. Το σχολείο δεν ήταν μακριά και πήγαινα με τα πόδια. Με τα πόδια πήγαινα και στα αγγλικά, που τα συμπλήρωνα από τα τραγούδια. Ο κόσμος της δικής μου εφηβείας, μια λέξη που δεν την πολυέλεγαν εκείνα τα χρόνια, περιοριζόταν σ’ αυτά: σχολείο, σπίτι, μαθήματα, Κυριακές με τους γονείς, τους φίλους και τα παιδιά τους σε κάποιο εστιατόριο στη Βαρυμπόμπη. Τα ίδια και οι συμμαθητές και οι συμμαθήτριές μου. Έτσι ζούσαν τα παιδιά των αστικών οικογενειών, αυτά ήξερα κι εγώ και τίποτα άλλο. Στο σπίτι δεν ασχολούνταν ιδιαίτερα με τα πολιτικά. Παίρναμε καθημερινά ΤΑ ΝΕΑ κι εγώ διάβαζα λίγο τους τίτλους. Απ’ όσο καταλάβαινα, το 1967 ήταν μια χρονιά ταραγμένη για τη χώρα. Η πολιτική κατάσταση ένα χάος. Μάχες στη Βουλή, πορείες, απεργίες, διαδηλώσεις, δηλώσεις και διαβουλεύσεις καθημερινά.