1984

1 9 8 4 33 Για μια στιγμή τον κυρίευσε ένα είδος υστερίας. Άρχισε να γράφει με βιαστικά, ακατάστατα ορνιθοσκαλίσματα: θα με πυροβολήσουν δε με νοιάζει θα με πυροβολήσουν στο πίσω μέρος του κεφαλιού δε με νοιάζει κάτω ο μεγάλος αδελφός πάντα σε πυροβολούν στο πίσω μέρος του κεφαλιού δε με νοιάζει κάτω ο με- γάλος αδελφός– Έγειρε στη ράχη της καρέκλας του, λιγάκι ντροπιασμένος με τον εαυτό του, κι άφησε κάτω την πένα του. Το επόμενο λεπτό, αναπήδησε τρομαγμένος. Κάποιος χτυπούσε την πόρτα. Κιόλας! Έμεινε ασάλευτος σαν ποντίκι, με τη μάταιη ελ­ πίδα ότι, όποιος κι αν ήταν, θα έφευγε μετά από μια δυο προσπάθειες. Αλλά όχι, ο χτύπος επαναλήφθηκε. Το χειρότε­ ρο θα ήταν να καθυστερήσει ν’ ανοίξει. Η καρδιά του σφυρο­ κοπούσε στο στήθος του, αλλά το πρόσωπό του, χάρη στη μακροχρόνια συνήθεια, ήταν μάλλον ανέκφραστο. Σηκώθηκε και πήγε βαριά προς την πόρτα.