1984

Τ Ζ Ο Ρ Τ Ζ Ο Ρ Γ Ο Υ Ε Λ 32 Δεν κατάφερε να κατανικήσει ένα ρίγος πανικού. Ήταν παράλογο, μια και το να γράψει τις συγκεκριμένες λέξεις δεν ήταν πιο επικίνδυνο από την αρχική του πρωτοβουλία να ξε­ κινήσει ένα ημερολόγιο· για μια στιγμή, ωστόσο, μπήκε στον πειρασμό να σκίσει τις γραμμένες σελίδες και να εγκαταλείψει συνολικά το εγχείρημα. Δεν το έκανε, ωστόσο, γιατί ήξερε πως ήταν άσκοπο. Είτε έγραφε ΚΑΤΩ Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΑΔΕΛΦΟΣ είτε όχι, ήταν ένα και το αυτό. Είτε συνέχιζε να γράφει στο ημερολόγιό του είτε το εγκατέλειπε, ήταν ένα και το αυτό. Έτσι κι αλλιώς, η Αστυ­ νομία Σκέψης θα τον έπιανε. Είχε διαπράξει –και θα το είχε διαπράξει ακόμα κι αν ποτέ δεν άγγιζε η πένα του το χαρτί– το θεμελιώδες έγκλημα που συμπεριλάμβανε όλα τα άλλα: Έγκλημα σκέψης, το αποκαλούσαν. Το έγκλημα σκέψης δεν ήταν κάτι που μπορούσες να το κρύβεις επ’ άπειρον. Μπορεί να κατάφερνες να ξεγλιστράς για λίγο, ίσως και για χρόνια, όμως αργά ή γρήγορα θα σε έπιαναν. Πάντα τη νύχτα – οι συλλήψεις γίνονταν πάντα τη νύχτα. To ξαφνικό τίναγμα καθώς ξυπνούσες, το τραχύ χέρι που τρά­ νταζε τον ώμο σου, τα φώτα που σε τύφλωναν, ο κλοιός των σκληρών προσώπων γύρω από το κρεβάτι. Στη συντριπτική πλειονότητα των περιπτώσεων δεν υπήρχε δίκη, ούτε κάποια αναφορά στη σύλληψη. Οι άνθρωποι απλώς εξαφανίζονταν, πάντα μέσα στη νύχτα. Το όνομά σου σβηνόταν από τα μη­ τρώα, κάθε καταγραφή που σε αφορούσε απαλειφόταν, η αλλοτινή σου ύπαρξη διαψευδόταν και στη συνέχεια λησμο­ νιόταν. Ήσουν καταργημένος, εκμηδενισμένος: εξατμισμένος ήταν η συνηθισμένη λέξη.