1984

1 9 8 4 29 βαθύχορδη, αργή, ρυθμική ψαλμωδία: «Μ-Α!... Μ-Α!...» – ξανά και ξανά, πολύ αργά, με μια μεγάλη παύση ανάμεσα στο Μι και το Άλφα. Ένας βαρύς, ψιθυριστός ήχος, παράξενα πρωτόγονος, στο βάθος του οποίου θαρρείς πως άκουγες το ποδοκρότημα γυμνών πελμάτων και τον παλλόμενο βόμβο των ταμ ταμ. Ήταν ένας ήχος που διήρκεσε περίπου τριάντα δευτερόλεπτα. Ήταν η επωδός που συχνά ακουγόταν σε στιγ­ μές ανεξέλεγκτης συγκίνησης. Σ’ έναν βαθμό ήταν ένας ύμνος στη σοφία και το μεγαλείο του Μεγάλου Αδελφού, αλλά πολύ περισσότερο ήταν μια πράξη αυτο-ύπνωσης, μια εσκεμμένη απάλειψη της συνείδησης μέσω του ρυθμικού θορύβου. Τα σωθικά του Γουίνστον πάγωσαν. Στη διάρκεια του Δίλεπτου Μίσους ήταν αδύνατον να αντισταθεί στο γενικό παραλήρημα, όμως αυτή η εξωανθρώπινη υμνωδία «Μ-Α!... Μ-Α!» τον γέ­ μιζε πάντοτε φρίκη. Φυσικά, έψελνε κι αυτός μαζί με τους άλλους: ήταν αδύνατον να κάνει διαφορετικά. Το να αποκρύ­ πτεις τα αισθήματά σου, να ελέγχεις την έκφρασή σου, να κάνεις ό,τι και οι άλλοι, γινόταν εντελώς ενστικτωδώς. Υπήρ­ ξε ωστόσο ένα ελάχιστο διάστημα, δυο δευτερόλεπτα το πολύ, που η έκφραση των ματιών του θα μπορούσε σίγουρα να τον προδώσει. Και ήταν ακριβώς εκείνα τα δευτερόλεπτα που συ­ νέβη το σημαντικό γεγονός – αν πράγματι συνέβη. Το βλέμμα του διασταυρώθηκε με το βλέμμα του Ο’Μπράι­ εν. Ο Ο’Μπράιεν είχε σηκωθεί. Είχε βγάλει τα γυαλιά του και τα στερέωνε πάλι στη μύτη του μ’ εκείνη τη χαρακτηριστική του χειρονομία. Αλλά υπήρξε ένα κλάσμα δευτερολέπτου που τα μάτια τους συναντήθηκαν και σ’ αυτό το απειροελάχιστο διάστημα ο Γουίνστον κατάλαβε –ναι, κατάλαβε !– πως ο Ο’Μπράι­ εν σκεφτόταν τα ίδια μ’ αυτόν. Είχαν ανταλλάξει ένα απαρα