1984

Τ Ζ Ο Ρ Τ Ζ Ο Ρ Γ Ο Υ Ε Λ 26 εκσφενδόνισε στην οθόνη. Χτύπησε τη μύτη του Γκολντστάιν και εξοστρακίστηκε· η φωνή συνέχισε ακάθεκτη. Σε μια στιγ­ μή διαύγειας, ο Γουίνστον συνειδητοποίησε ότι ωρυόταν μα­ ζί με τους άλλους και κλοτσούσε βίαια με το τακούνι του το οριζόντιο ξύλο ανάμεσα στα πόδια της καρέκλας του. Το τρομερό με το Δίλεπτο Μίσους δεν ήταν ότι ήσουν υπο­ χρεωμένος να συμμετέχεις, αλλά ότι ήταν αδύνατον να απο­ φύγεις τη συμμετοχή. Μετά τα πρώτα τριάντα δευτερόλεπτα, δεν χρειαζόταν να προσποιείσαι. Μια φρικιαστική έκσταση, γεννημένη από φόβο και εκδικητικότητα, μια επιθυμία να σκοτώσεις, να βασανίσεις, να συντρίψεις κεφάλια με σφυρί, διαπερνούσε σαν ηλεκτρικό ρεύμα όλη τη συνάθροιση, μετα­ μορφώνοντας τον καθένα, ακόμα και παρά τη θέλησή του, σ’ έναν παράφρονα που μόρφαζε και ούρλιαζε. Κι όμως, η οργή που ένιωθες ήταν ένα αφηρημένο συναίσθημα χωρίς συγκε­ κριμένο στόχο, που μπορούσε να στραφεί από το ένα αντικεί­ μενο στο άλλο, όπως η φλόγα μιας λάμπας θυέλλης. Κι έτσι, κάποια στιγμή, το μίσος του Γουίνστον δεν είχε στόχο τον Γκολντστάιν, κάθε άλλο· τώρα είχε στραφεί ενάντια στον Με­ γάλο Αδελφό, στο Κόμμα, στην Αστυνομία Σκέψης. Κάτι τέ­ τοιες στιγμές η καρδιά του συμπορευόταν με τον μοναχικό αιρετικό που επέσυρε τη γενική χλεύη, τον μοναδικό θεμα­ τοφύλακα της αλήθειας και της λογικής σ’ έναν κόσμο ψεύ­ δους. Κι έπειτα, ακριβώς την επόμενη στιγμή, γινόταν ένα με τους ανθρώπους γύρω του, κι όλα όσα λέγονταν για τον Γκολντστάιν, του φαίνονταν αληθινά. Εκείνες τις στιγμές η κρυφή του απέχθεια για τον Μεγάλο Αδελφό μετατρεπόταν σε λατρεία. ΟΜεγάλος Αδελφός έμοιαζε να δεσπόζει, ανίκη­ τος, ατρόμητος προστάτης, ορθόστητος σαν βράχος ενάντια