1984

1 9 8 4 21 Το άλλο άτομο ήταν ένας άντρας ονόματι Ο’Μπράιεν· ήταν μέλος του Έσω Κόμματος και κατείχε ένα ιδιαίτερα σημαντικό και απροσδιόριστο αξίωμα, για τη φύση του οποίου ο Γουίν­ στον είχε μια εντελώς νεφελώδη εντύπωση. Βλέποντας να πλησιάζει η μαύρη φόρμα ενός μέλους του Έσω Κόμματος, τα κομματικά στελέχη που είχαν ήδη πάρει τις θέσεις τους βυθί­ στηκαν σε ευλαβική σιωπή. Ο Ο’Μπράιεν ήταν ένας μεγαλό­ σωμος, γεροδεμένος άντρας με χοντρό σβέρκο και τραχύ, ευδιάθετο, άξεστο πρόσωπο. Παρά το επιβλητικό παρουσια­ στικό του, οι τρόποι του εξέπεμπαν κάποια γοητεία. Συνήθιζε να ανεβάζει τα γυαλιά του στη μύτη του με μια κίνηση παρά­ ξενα αφοπλιστική και ακαθόριστα, παράξενα πολιτισμένη. Μια κίνηση που θύμιζε –αν βέβαια ήσουν σε θέση να ανατρέξεις στο παρελθόν– έναν ευγενή του δέκατου όγδοου αιώνα τη στιγμή που προσφέρει την ταμπακιέρα του. Μέσα στα χρόνια, ο Γουίνστον είχε δει καμιά δεκαριά φορές όλες κι όλες τον Ο’Μπράιεν. Του ασκούσε έντονη έλξη, όχι μόνο επειδή τον εντυπωσίαζε η αντίθεση ανάμεσα στους αβρούς του τρόπους και τη σωματική του διάπλαση που θύμιζε μονομάχο, αλλά κυρίως επειδή ο ίδιος καλλιεργούσε την κρυφή πεποίθηση – ίσως ούτε καν πεποίθηση, απλώς ελπίδα– ότι η πολιτική ορ­ θοδοξία του Ο’Μπράιεν δεν ήταν απόλυτη. Το υπαινισσόταν κάτι απροσδιόριστο στο πρόσωπό του. Αλλά και πάλι, στο πρόσωπό του ίσως να μην ήταν γραμμένη η απόκλιση από την ορθοδοξία, παρά απλώς η ευφυΐα. Όπως και να ’χει, ήταν ένα πρόσωπο με το οποίο θα μπορούσες να συζητήσεις, αν κατά­ φερνες να εξαπατήσεις την τηλεοθόνη και να απομονωθείτε κάπου οι δυο σας. Ο Γουίνστον δεν είχε ποτέ επιχειρήσει να επαληθεύσει την εικασία του – εξάλλου δεν υπήρχε τρόπος να