1984

1 9 8 4 17 χρονιά ήταν το 1984. Κάπου τόσο πρέπει να ήταν, αφού ήξε­ ρε με κάποια βεβαιότητα πως ήταν τριάντα εννέα ετών και πίστευε ότι είχε γεννηθεί το 1944 ή το 1945· σε τούτους τους καιρούς, ωστόσο, ήταν αδύνατο να προσδιορίσεις με ακρίβεια τις χρονολογίες. Αναρωτήθηκε ξαφνικά για ποιον έγραφε αυτό το ημερο­ λόγιο. Για τις μέλλουσες γενιές, γι’ αυτούς που δεν είχαν ακό­ μα γεννηθεί. Η σκέψη του περιπλανήθηκε για λίγο γύρω από την αμφίβολη ημερομηνία στη σελίδα και ύστερα προσγειώ­ θηκε απότομα πάνω στη λέξη της Νεογλώσσας διπλόσκεψη. Για πρώτη φορά συνειδητοποίησε το μέγεθος του εγχειρήματος που αποτολμούσε. Πώς μπορούσες να επικοινωνήσεις με το μέλλον; Ήταν φύσει αδύνατον. Ή το μέλλον θα έμοιαζε με το παρόν, οπότε θα απευθυνόταν σε ώτα μη ακουόντων, ή θα διέφερε, οπότε το εγχείρημά του δεν είχε νόημα. Για λίγη ώρα καθόταν ατενίζοντας βλακωδώς το χαρτί. Η τηλεοθόνη μετέδιδε τώρα διαπεραστική στρατιωτική μουσική. Ήταν παράξενο: όχι μόνο έμοιαζε να έχει χάσει την ικανότη­ τα να εκφράζεται, αλλά είχε ξεχάσει και τι ήθελε να πει. Εδώ και εβδομάδες προετοιμαζόταν γι’ αυτή τη στιγμή, όμως πο­ τέ δεν του πέρασε από το μυαλό ότι θα χρειαζόταν κάτι άλλο εκτός από κουράγιο. Το ίδιο το γράψιμο θα ήταν εύκολο. Το μόνο που είχε να κάνει ήταν να μεταφέρει στο χαρτί τον ατέρ­ μονο, ανήσυχο μονόλογο που για χρόνια επαναλαμβανόταν μέσα στο μυαλό του. Εκείνη τη στιγμή, όμως, ακόμα και ο μονόλογος είχε στερέψει. Και το χειρότερο, η πληγή στον αστράγαλό του τον έτρωγε ανυπόφορα. Δεν τολμούσε να ξυ­ στεί, γιατί έτσι θα την ερέθιζε περισσότερο. Τα δευτερόλεπτα περνούσαν. Το μόνο που κέντριζε την κατά τα άλλα νεκρω