1821: H Δημιουργία ενός έθνους-κράτους

33 ΚΕΦΑΛΑΙΟ 1: ΠΡΟΛΕΓΟΜΕΝΑ πασά δεν ήταν πρόθυμοι να εγκαταλείψουν τα φιλόδοξα σχέ- διά τους. Η Σερβική Επανάσταση του 1804 έγινε για να απαλλαγούν οι Σέρβοι από τις αυθαιρεσίες των τοπικών γενίτσαρων και πολλών πασάδων. Ο αρχηγός των επαναστατών Καραγιώργης Πέτροβιτς αρχικά δεν φιλοδοξούσε να προκαλέσει την Πύλη, η οποία άλλωστε δεν συμπαθούσε τους συγκεκριμένους κατα- πιεστές των Σέρβων. Σταδιακά όμως η απαίτηση του Καρα- γιώργη για πλήρη αυτονομία τον ενέπλεξε τελικά σε πόλεμο με την Πύλη. Παρά τις οθωμανικές εκστρατείες, οι Σέρβοι το 1806 κατέλαβαν το Βελιγράδι. Όμως η νέα ειρήνη των Οθω- μανών με τους Ρώσους αποδέσμευσε δυνάμεις οι οποίες συ- νέτριψαν τον Καραγιώργη. Η δεύτερη σερβική εξέγερση (1815), υπό τον Μίλος Οβρένοβιτς αυτή τη φορά, απέδωσε αποτέλεσμα. Οι Οθωμανοί είχαν λόγους να συμβιβαστούν, διότι η ήττα του Ναπολέοντα αποδέσμευσε τους Ρώσους, ώστε να επιστρέψουν στα Βαλκάνια. Ο Αλή πασάς από το Τεπελένι υπήρξε ο επιφανέστερος από τους Αλβανούς τοπάρχες. Το 1787 διορίστηκε από την Πύλη υπεύθυνος για τη φύλαξη των στενών (derbendler bazbugu) στην Αλβανία και τη Ρούμελη. Πρόκειται για αξίωμα το οποίο τον καθιστούσε αρχηγό όλων των δυνάμεων ασφαλείας στις περιοχές αυτές, των Ελλήνων αρματολών και των Αλβανών ατάκτων. Έναν χρόνο αργότερα έγινε πασάς στα Γιάννενα. Το 1793 ο πασάς της Σκόδρας Καρά Μεχμέτ εξεγέρθηκε κατά της Πύλης με τη σύμπραξη πασάδων της Ηπείρου και της Μακε- δονίας. Ο Αλή έλαβε μέρος στην εκστρατεία εναντίον του, η οποία, αν και απέτυχε, υπήρξε μεγάλο σχολείο για τον τοπάρ- χη των Ιωαννίνων. Έκτοτε η άνοδός του ήταν μετεωρική. Στο