1821: H Δημιουργία ενός έθνους-κράτους

30 1821: Η ΔΗΜΙΟΥΡΓΊΑ ΕΝΌΣ ΈΘΝΟΥΣ-ΚΡΆΤΟΥΣ τιωτών για τις εσωτερικές και εξωτερικές ανάγκες της αυτο- κρατορίας. Όταν οι αγιάνηδες αρνούνταν να υπακούσουν τον σουλτάνο, αυτός ήταν υποχρεωμένος να βασιστεί στη βοήθεια γειτονικών πασάδων για να καταστείλει τις ανταρ- σίες. Η στρατολόγηση μουσουλμάνων αλλά και χριστιανών ενόπλων ενίσχυσε τη σημασία των μισθοφόρων στην οθω- μανική επικράτεια. Από την πρώτη στιγμή της εξέγερσης των Ελλήνων, που αναφέρεται στις οθωμανικές πηγές ως «Rum Fesadi» (ελλη- νική ανταρσία), οι Οθωμανοί γραφειοκράτες θεώρησαν την ελληνική υπόθεση ως ρωσική συνωμοσία. Από το 1677 εί- χαν διεξαχθεί επτά ρωσοτουρκικοί πόλεμοι, εκ των οποίων οι τρεις τελευταίοι κόστισαν στους Οθωμανούς μεγάλες εδα- φικές απώλειες. Ο Ρωσοτουρκικός Πόλεμος (1768-1774) και η Συνθήκη του Κιουτσούκ Καϊναρτζή (1774) που τον ακολούθησε υπήρξαν το χειρότερο πλήγμα για την αυτοκρα- τορία του σουλτάνου. Οι Ναπολεόντειοι Πόλεμοι όμως ανά- γκασαν τη Ρωσία να εγκαταλείψει προσωρινά τα ανατολικά της σχέδια και να συνομολογήσει με τους Οθωμανούς τη Συνθήκη του Βουκουρεστίου (28 Μαΐου 1812), που πρό- σφερε και στους δύο την ευκαιρία για ανασύνταξη και μεταρ- ρυθμίσεις. Μετά τη Συνθήκη του Κιουτσούκ Καϊναρτζή ενισχύθηκαν οι τοπικές ανταρσίες κατά του οθωμανικού κέντρου. Οι ισχυροί τοπάρχες, όπως ο Χατζή Αλή Χασεκής (1775-1795) στην Αθή- να, ο Αλή πασάς στα Γιάννενα (1788-1822), ο Οσμάν Πασβά- νογλου στο Βιδύνιο της Βουλγαρίας (1792-1807) και αργότε- ρα ο Ισμαήλ στις Σέρρες, ο Μεχμέτ Αλή στην Αίγυπτο και ο Αχμέτ Ντζεζάρ στη Συρία, συγκρότησαν ημιαυτόνομες ηγεμο-