1795: Η ώρα της κάθαρσης

N I K L A S N A T T O C H D A G 14 τώρα παρά να δει να δοκιμάζονται τα όρια αντοχής των δεσμών που είχε κομποδέσει η απληστία. Ό,τι απομένει από εμπιστο- σύνη θα είναι απλώς αναβλημένη προδοσία. Γεμάτη προβατάκια η θάλασσα Σαλτχουέν πέρα ως πέρα, μέχρι εκεί όπου μπορεί να τ’ ακολουθήσει το μάτι στην αστρο- φεγγιά. Υποχρεώνεται ν’ αναζητήσει στήριγμα στην κουπαστή της σπαστής γέφυρας για να αντιμετωπίσει την ολισθηρότητα των σανίδων. Ο άνεμος σπρώχνει τα νερά της λίμνης Μέλαρεν ανάμεσα στα βράχια με φοβερή δύναμη κι απ’ όλες τις ρωγμές των ξύλων ανεβαίνει τρομακτικός ο σάλαγος των κυμάτων. Ένας χαιρέκακος ψίθυρος εκεί όπου ο αφρός θωπεύει το τείχος: Οι πιστωτές σου σ’ έχουν πάρει στο κατόπι. Έχουν λήξει κι είναι πλη- ρωτέα τα χρέη σου και το μόνο κατάλληλο για πληρωμή νόμισμα είναι το αίμα του κορμιού σου. Σαν φτάνει στην άλλη πλευρά, βρίσκει σύντομα μιαν άμαξα, της οποίας ο αμαξάς έχει γλαρώσει εκεί που κάθεται στο μπαλκόνι της άμαξας, με τα χέρια κάτω από τις μασχάλες και το πιγούνι ακουμπισμένο στο στήθος. Ο Τίκο Σέτον κουλουριάζεται πίσω από το τζάμι το θαμπό απ’ τα ραγί- σματα και τη βρομιά καθώς οι οπλές αρχίζουν να βρίσκουν τον ρυθμό τους. Όσα πέταλα έχουν χάσει τα τριαντάφυλλα κείτονται παγι- δευμένα στην απάνεμη πλευρά του τείχους και στροβιλίζονται κάθε φορά που δυναμώνουν τα ραπίσματά τους οι αέρηδες. Χτυ- πάει την πόρτα και ανακοινώνει ψιθυριστά τ’ όνομά του στην υπηρέτρια πριν ν’ αρπάξει το νυχτερινό κηροπήγιο από το χέρι της. Εκείνη σαν έξυπνη που είναι φροντίζει να λακίσει, γρήγορη σαν λαγός, από το διάβα του αμέσως μόλις ανοίγει η πόρτα. Ήδη στο χολ φτάνει στα ρουθούνια του η μυρωδιά από το παραμέσα δωμάτιο, η μυρωδιά που κανένα άρωμα δεν μπορεί πια να κρύψει.