1794: Οι σκοτεινές μέρες της Στοκχόλμης

1 7 9 4 : Ο Ι Σ Κ Ο Τ Ε Ι Ν Ε Σ Μ Ε Ρ Ε Σ Τ Η Σ Σ Τ Ο Κ Χ Ο Λ Μ Η Σ 25 είχε προδώσει τη σύγχυσή μου, αλλά η καταφανώς λαμπρή διά- θεσή του δεν επηρεάστηκε διόλου κι έκανε μια μικρή υπόκλιση με μια χειρονομία προς τις σκάλες. «Αν έχετε την καλοσύνη να με ακολουθήσετε, θα σας ξεναγήσω στους χώρους». Εφόσον δεν μπορούσα να αρνηθώ πως ήταν η περιέργεια που με οδήγησε εδώ, θεώρησα σωστό να κάνω όπως μου είπε, έστω κι αν έτυχε να με περνάει για κάποιον άλλον. Τον ακολούθησα και βγήκαμε σε μια αυλή η οποία περιβαλ- λόταν από προσόψεις που έφταναν τους τέσσερις ορόφους. Στη βάση του τοίχου υπήρχαν σωροί από σκουπίδια, καταπώς φαι- νόταν πεταμένα από τα παραπάνω παράθυρα εκ των οποίων τα περισσότερα είχαν σπασμένα τζάμια, ενώ οι εσοχές άλλων ήταν καλυμμένες με σανίδες. Σε μια γωνία στέκονταν μερικοί τρελοί με βρόμικες πουκαμίσες και λικνίζονταν μπρος πίσω με φόβο στο βλέμμα και με τα σάλια να τους τρέχουν από το στόμα. Ο ξεναγός μου είδε πού ήταν στραμμένο το βλέμμα μου και έκανε μια απο- τρεπτική χειρονομία προς τους τρελούς. «Μην τους δίνετε ση- μασία! Είναι απλώς ένα κοπάδι ζώα με ανθρώπινη μορφή και δεν κάνουν πολλή φασαρία, αν δεν τους φοβίσεις και το βάλουν στα πόδια. Έχω πολύ πιο ενδιαφέροντες ασθενείς να επιδείξω. Ακο- λουθήστε με μόνο». Μερικά σκαλοπάτια μάς επέτρεψαν τώρα να αφήσουμε πίσω μας την άλλη πλευρά της αυλής και συνεχίζοντας το ανέβασμα ο οικοδεσπότης μου στάθηκε δίπλα σε μια πόρτα διαδρόμου, κα- θάρισε τον λαιμό του και έβγαλε έναν σύντομο λόγο. «Είχαμε εξαρχής είκοσι επτά κελιά εδώ και το καθένα προοριζόταν να φιλοξενεί έναν τρελό με σχετική άνεση. Δεν ξέρω ποια είναι η άποψή σας για τον κόσμο, κύριέ μου, αλλά, αν ρωτήσετε εμένα, θα σας πω ότι δεν προκαλεί καμία έκπληξη το γεγονός πως οι