1794: Οι σκοτεινές μέρες της Στοκχόλμης

N I K L A S N A T T O C H D A G 22 χαν άλλα χρώματα. Ανοιγόκλεισα έκθαμβος τα μάτια, αναγκά- στηκα να κρύψω το πρόσωπο στις παλάμες μου. Κι άλλοι ασθενείς στριμώχνονταν στις σκάλες ή διέσχιζαν με βήμα αδέξιο το χιόνι, βλαστημώντας για τα παπούτσια τους που μια πάγωναν και μια μούσκευαν. Αντί ν’ ανεχτώ την παρέα τους προτίμησα ν’ απομα- κρυνθώ και να κατευθυνθώ κάτω προς το νερό, εκεί όπου η κρού- στα του πάγου πρόσφερε έναν δρόμο να βαδίσεις, γύρω στα δυόμισι χιλιάδες μέτρα, όπου υπήρχε ένα επίπεδο στρώμα χιονιού πριν ν’ αρχίσει να διακρίνει το μάτι το ρεύμα των ανοιχτών νερών στο βάθος. Ο καθαρός κι αμόλυντος πάγος υποσχόταν μοναξιά. Ο κρύος αέρας ήταν τσουχτερός, αλλά ζέσταινε ο ήλιος και, παρόλο που ήμουν σε άσχημη διάθεση, προχώρησα πάνω στον πάγο που σίγουρα ήταν αρκετά παχύς για να φτάνει μέχρι τον πάτο. Πέρα μακριά, στην αριστερή πλευρά μου, έλαμπε η κιτρινι- σμένη οδοντοστοιχία της αποβάθρας Χουέπσμπρουν, έλαμπαν οι πύργοι-κωδωνοστάσια των εκκλησιών, οξυκόρυφοι σαν ακο- νισμένοι, και ακόμα μακρύτερα ο κουλουριασμένος όγκος του ανακτόρου. Απέστρεψα το βλέμμα μου σαν να μην ήθελα να τραβήξω την προσοχή του αποκαρωμένου αρπακτικού, κοίταξα προς τη μεριά απ’ όπου είχα έρθει, εκεί όπου φαινόταν σε όλη της την έκταση η κοιλάδα μ’ έναν τρόπο που μόνο σε ιδιοκτήτες πλεούμενων προσφέρεται. Η πόλη έχει γυρίσει την πλάτη της στο Ντανβίκεν κι είναι σαν να ’χει κάνει το ίδιο κι ο χρόνος. Είναι διαφορετικό εδώ το εικοσιτετράωρο. Οι μέρες σύντομες, οι νύχτες μεγάλες. Δύο κορ- φές λόφων μάς κρύβουν τον ουράνιο θόλο μας, η καθεμιά από τη μεριά της, και διακόπτουν την τροχιά του ήλιου. Ελάχιστοι έρ- χονται στο νοσοκομείο, αν μπορούν να το αποφύγουν. Κι αυτοί