1794: Οι σκοτεινές μέρες της Στοκχόλμης

N I K L A S N A T T O C H D A G 30 τώρα». Ένας κοντός και γεροδεμένος άντρας με λερωμένο σακά- κι είχε εμφανιστεί στην πόρτα στην άλλη άκρη του διαδρόμου και άρχισε να περπατάει προς το μέρος μας με ζωηρό βήμα. Ο ξεναγός μου έκανε τώρα ένα βήμα πιο κοντά μου με βλέμμα γε- μάτο κακία. «Θα σου βάλω ένα αίνιγμα για αντίο. Λένε συχνά ότι είμαι περιορισμένος στο βασίλειό μου, ότι είμαι κλειδωμένος στην κόλαση. Αλλά τότε πώς μπορώ και βρίσκομαι εδώ, ανάμεσα σε ανθρώπους; Οι ενδείξεις υπάρχουν παντού. Θυμήσου όλα όσα είδες και να διαβαίνεις με μεγάλη προσοχή στη ζωή». Ο άντρας που πρέπει ν’ ανήκε στο προσωπικό του τρελάδικου άρπαξε τον τρελό που άκουγε στο όνομα Τούμας από το μπράτσο και άρχισε να τον τραβάει προς την άλλη άκρη του διαδρόμου. Όταν ο Τούμας αντιστάθηκε, ο άλλος τον άρπαξε από τον γιακά και του έριξε μερικά γερά χαστούκια, με αποτέλεσμα ν’ αναμει- χθούν αίμα από τη μύτη και δάκρυα, και να τρέχουν μαζί στο πιγούνι του, ο Τούμας παραιτήθηκε και μυξόκλαιγε, υπάκουος προς το παρόν. Ο αντίπαλός του μου έριξε μια ματιά όλο ντροπή. «Αφήνουμε ξεκλείδωτο καμιά φορά το καμαράκι του και συμβαί- νει να βγαίνει για εξερευνήσεις εδώ στο τρελοκομείο, φτάνει μέχρι κάτω στο νοσοκομείο. Είμαστε μόνο δύο εδώ που ασχολού- μαστε με τους τρελούς κατά τη διάρκεια της ημέρας και θα ήμουν εξαιρετικά ευγνώμων αν δεν μιλούσατε σε άλλους γι’ αυτό το περιστατικό. Ελπίζω μόνο να μη σας αναστάτωσε ο Τούμας. Λέει τα πιο περίεργα πράγματα». Ανακουφισμένος από τη διευθέτηση της παρεξήγησης, αν και αναστατωμένος ακόμη από τα λόγια που ξεστομίστηκαν, ξεκίνη- σα με βήμα ασταθές να φύγω, προσπερνώντας τους ράθυμους τρελούς της αυλής που λικνίζονταν κατά μήκος των τοίχων, σαν